Biechten bij de kapper

Hoesten, proesten en ademnood! Ik lijk wel 80. Wat begon als een schorre keel, mondde uit in twee weken rechtop in mijn bed zitten. Van alles geprobeerd, zelfs de dokter heeft twee maal braaf geluisterd naar mijn ‘ruisje’, maar het was echt niet meer dan een infectie van de bovenste luchtwegen. Ja lekker dan, niets hielp: geen codeïne, geen alternatief propo-spraytje, geen ‘weerstand’thee en zelfs geen lieve moeder. Na twee weken slapeloos rechtop in mijn bed gezeten te hebben, durfde ik bijna niet eens meer in de spiegel te kijken. Maar toen dit onverhoopt toch het geval was, zag ik wel dat er IETS moest gebeuren: ‘Wellicht dat de kapper helpt?’.

Kennelijk hoorde mijn kapper aan mijn stem dat mijn vraag absolute noodzaak was en ik kon de volgende dag al terecht. Ik kon de man wel zoenen! Me voorbereidend op een drukke werkweek, kon ik nog even ontspannen in de stoel bij de kapper.

Volgens mij is dit echt – naast secretaresse natuurlijk – het meest onderschatte beroep. Afgezien van het feit dat je goed moet kunnen knippen, kleuren, permanenten en wat al niet meer, moet je ook uitblinken in gastvrijheid, openheid, gezelligheid, sterke buikspieren (van het ingehouden lachen) en heb je sowieso een graad in psychologie nodig.

Tussen het wassen en kleuren door verslind ik de laatste roddels over Patricia, Gordon, Tatiana, Patty, Jeroen en Conny en het is gezellig over een weer geklets van wat iedereen zoal bezighoudt. Terwijl ik in de aluminium wikkels zit, raak ik weer volledig op de hoogte van het wel en wee van het gezin van mijn medeklant, de haakperikelen van een andere klant, worden er wat handige Apps gedeeld, praten we lekker over de zwangerschap van mijn kapster en kan ik zelf ook mijn ervaringen als moeder delen. Ook de heren kletsen er lustig op los.

Je zit weleens bij een kapper waar de stilte bijna pijnlijk kan zijn. Gelukkig is dat in deze salon niet aan de orde. Soms zelfs gaat het er wat serieuzer aan toe en kun je je hart ongestoord luchten (daar komt die graad in psychologie). Mijn kapper heeft dat wel heel serieus genomen en heeft voor dit soort momenten een verlaten biechtstoel uit het stof getrokken.

Eerbiedig kniel ik neder en terwijl hij de laatste hand legt aan mijn punten, geeft hij mij de zegening…’Het is weer volkomen recht hoor’!

Defqon versus Ooievaarsgeklepper

Omdat ik opgegroeid ben in de binnenstad van Amsterdam, had ik nog nooit een ooievaar horen klepperen, dus als een kind zo blij werd ik toen ik dat orkest een keer mocht meemaken tijdens één van mijn wandelingen langs het weiland. Via de website van de Vogelbescherming kon ik thuis nog eens ongestoord nagenieten van dit onweerstaanbare geluid. Gebiologeerd aan mijn beeldscherm trof mijn zoon mij thuis aan en vol enthousiasme maak ik hem deelgenoot van mijn geluk. Plichtsgetrouw bestudeert hij het filmpje en beaamt dat dit toch wel grappig is allemaal, maar zegt dan: ‘Ach mam, ik heb dat allang gezien op 'National Geografic’.

Hij op zijn beurt wil mij ook een onweerstaanbaar geluid laten horen van een feest waar hij onlangs naar toe is geweest: Defqon. Een festival, waar van over de hele wereld mensen naar toe trekken om zich onder te dompelen in muziek, zoals Techno, Hard Style, Hardcore e.d. Er zijn optredens van Ruthless, The Nightstalker, Psyko Punkz en last but not least: De Cultuurbarbaren; van die namen allen al word je bijna bang! Naast indrukwekkende lasershows zijn er ook stand-up comedians in de Meester Moeilijk & Sjonnie Disco! Niet te vergeten natuurlijk de DJ's: Aviator, Technoboy en Pavo en vele voor mij totaal onbekenden. Voordat ik het weet, word ik losgerukt van mijn ooievaars en via YouTube doorgelinkt naar de After movie van Defqon 1 2011! 

Ik voel de verwachtingsvolle blik van mijn zoon op mij gericht, speurend naar een blijk van waardering. Voordat hij naar dat festival ging, had ik mijn bedenkingen wel geuit. Ik vind de muziek maar een hoop herrie en van de beelden die ik ervan te zien kreeg, werd ik ook niet bepaald blij. Nu had ik al een ongelooflijk opgewekte en bruisende zoon zien terugkomen van dit feest, dus ik had mijn mening al enigszins bijgesteld. Tijdens het kijken naar dit filmpje begon ik te begrijpen waarom hij zo enthousiast was, want ik zag alleen maar blije gezichten, enthousiaste jongelui, als in één lichaam shuffelend op de beat van de muziek, handen vrij in de lucht in een enorme saamhorigheid. Een vrolijk geklepper bij elkaar.

Glimlachend om de enorme omschakeling en blij dat we onze dingen met elkaar kunnen delen, duiken we al klepperend en shuffelend de keuken in om de afwas te doen.

En toen waren het er Zes!

Vorig jaar hoorde ik nog wel eens wat berichtgevingen van buurtbewoners over een aantal broedende ooievaars in Heemstede en Bennebroek. Helaas is er in Heemstede toen geen nestje uitgekomen, maar afgelopen voorjaar was het dan toch echt raak. Er werden maar liefst drie jongen geboren in het hoge nest aan de Fazantenlaan te Heemstede. Omdat dat nest uiteraard op veilige afstand staat van de mens, kun je niet af en toe een kijkje nemen, hoe graag ik dat ook wilde. Gelukkig gaven diverse enthousiaste buurtbewoners vaak een persoonlijke update! En ik kon mijn hart ophalen via de site van de Vogelbescherming ‘Beleef de lente’, waarop live een broedend ooievaarspaar werd gevolgd. Op deze wijze kreeg ik toch een goed beeld van wat er in dit nest, gewoon in het weiland bij mij om de hoek, gebeurde. 

Dagelijks loop ik langs dit veld en in het prille voorjaar zocht ik hoopvol naar tekenen van leven, van elke kleine beweging werd ik al blij. Tot het moment dat ik inderdaad kleine koppies net boven het nest zag uitsteken en vervolgens kleine nekkies en daarna kleine wapperende vlerken, die je bijna kon horen groeien. Uiteindelijk zag je steeds vaker de jongen staan in het nest, hun sterker wordende vleugels uitslaand. Sinds kort vliegen de ouders en de drie jongen rond het nest en doen zich te goed aan lekkere hapjes in het weiland. 

Vandaag viel ik bijna uit mijn schoenen van verbazing toen ik niet vijf maar zelfs zes ooievaars zag rondstappen in het weiland. Een buurtbewoonster vertelde me dat ze dagelijks genoot van het tafereel dat zich zo wat in haar voortuin afspeelde en wist te bevestigen dat sinds een paar dagen een alleenstaande ooievaar zich had gevoegd bij de ooievaarsfamilie. Wat een plezier om naar te kijken!

Ridder in een zwarte BWM

Gedurende vijf jaar heeft mijn man vele avonden doorgebracht met speuren naar een hond, die hij kon redden. Vele Spaanse en Portugese asiels werden virtueel bezocht en vele hondjes werden in gedachten uit dodingsstations of asiels gered en liefdevol opgenomen in ons gezin. Eindelijk werd zijn speurtocht beloond en kwam er dan toch een hondje voorbij uit een asiel uit Polen, die zijn hart ogenblikkelijk stal en met een onweerstaanbare glimlach op zijn gezicht, vroeg hij hoopvol aan mij: ‘wat vind je van deze?  Eén blik op het beeldscherm en ook ik was direct verkocht! Zo’n lieve snuit, de liefste ogen, het juiste formaat en dat ze ook nog Ninka heette, zagen wij bijna als een teken dat we een nieuw vriendinnetje hadden gevonden voor onze andere hond, Ninja!

De kennismaking tussen Ninja en Ninka verliep ook zonder slag of stoot..of kan ik beter zeggen: zonder grom of grauw. We waren verkocht en wilden Ninka het liefst direct meenemen. Maar nee…we werden resoluut naar huis gestuurd met de vriendelijke mededeling dat we eerst nog controle thuis kregen. En inderdaad kwam er de volgende dag een kordate dame van de ‘ballotage’commissie ons huis binnen marcheren. Kijken (lees: controleren) of wij wel geschikt waren. Het hele gezin bij elkaar getrommeld, werden we aan een weliswaar vriendelijk, maar bijzonder doortastend verhoor onderworpen. Het huis en de tuin werden geïnspecteerd, opvoedadvies werd gegeven en de officiële adoptiepapieren werden overhandigd. Na dit stevige gesprek keken we elkaar enigszins beduusd aan en werden we ons langzaam maar zeker bewust van onze verantwoordelijkheid, onze plicht, die deze uiteindelijk toch nog spontane actie met zich mee bracht. Ninka werd – zelfs voordat ze in ons huis was – op slag een belangrijk gezinslid.

We konden geen dag langer meer wachten en mijn man heeft haar de volgende dag al opgehaald. Gedurende de twee uur durende terugreis heeft Ninka op schoot bij zijn nieuwe baasje gelegen..en in die tijd is er in stilte een verbond gesloten, een onzichtbare band gesmeed en nieuw vertrouwen geboren voor deze angstige hond. Gered door een ridder in een zwarte BMW…wie wil dat nu niet?

Hola! Alo!

In de tijd dat mijn man en ik nog niet samenwoonden, hebben we één van onze gezamenlijke dromen waargemaakt en een schitterende zeilboot gekocht: op deze wijze hadden we toch een eigen plek, die van ons samen was.
Niet dat we zomaar eventjes een boot kochten..welnee..daar zijn maanden voorpret overheen gegaan, vele internetsites en even zoveel boten bekeken. Eindelijk viel onze keuze op een Alo-28: een sportief, rank Noors schip dat voldeed aan ons wensenpakketje: stoer, gezellig, stabiel , mooie voorpunt, sportieve zeiler en eenvoudig maar gezellig interieur. Het leukste was misschien nog wel de motor..voor kenners: een echte 10 pk Bukh diesel met zo’n intens nostalgisch pruttelgeluidje.

Vele uren hebben we doorgebracht op onze boot, veel te weinig achteraf gezien! Kinderen mee (maar vaak ook niet), honden mee (altijd wel), heerlijk gezeild, soms stond het water in de gangboorden, geankerd en vooral met z’n tweeën lange avonden gezeten in de kuip, in elkaars armen, (h)eerlijke gesprekken gevoerd, wereldse en kleine problemen opgelost, lekker gegeten en gedronken..even vrij van onze dagelijkse beslommeringen. De boot was eigenlijk een oase van rust in onze wirwar van gezinnen, kinderen, banen en huizen.

Toch hebben we onze boot afgelopen maand gewoon verkocht. Gek geworden?! JA, want wie verkoopt er nu een stukje geluk? En NEE, omdat we eerlijk moeten toegeven dat we eigenlijk maar ordinaire ‘mooiweerwatersporters’ zijn en dat onze Alo-28 dan wel een erg dure hobby blijkt..zeker in combinatie met zes opgroeiende kinderen en twee trouwe viervoeters. Tijd voor een nieuwe uitdaging dus en tijd om ons stukje geluk door te geven aan de nieuwe eigenaar!

Verdrietig? JA, heel erg, want nu al mis ik het vertrouwde geklots van het water tegen de romp, het getik van de lijnen tegen de stagen, het gekraak van de stijger, het gewieg op de golven, de donkere nachten, de stille ochtenden, het mijmeren op het achterdek, de bollende zeilen, de voetwaterpomp en last but nog least: de geur van gebakken spek met eieren in de ochtend, zoals dat alleen aan boord kan ruiken! Spijt? NEE, want hoe kun je spijt hebben van zoveel intens gelukkige momenten?

Afgelopen week hebben we kastje voor kastje de boot leeg gehaald, alle persoonlijke dingen zijn eruit en onze boot is weer klaar om zijn nieuwe en overigens dolgelukkige eigenaar te verwelkomen. Ook al liggen de plakletters nog steeds veilig thuis in een envelop, toch begrijp ik nu pas helemaal waarom we de boot de Spaanse groet ‘Hola!’ hebben gedoopt. Op deze wijze nemen we geen afscheid, maar wordt de volgende bewoner van 'onze' boot hartelijk begroet!

Don't leave home without...

Heel goed kan ik me de tijd herinneren dat ik me tezamen met mijn vriendinnetjes als klein meisje van rond de zes jaar talloze uren volledig kon verliezen in verkleedpartijen met jurken, hoeden, tassen en schoenen van onze moeders. Als echte 'dames' stapten we al enkelzwikkend rond en als we de kans kregen dan rolden we onze haren in de krullers en kleurden we onze oogleden, poederden onze neus en smeerden rouge op onze wangen. De finishing touch was toch wel het stiften van onze lippen. Heel geconcentreerd volgden we met bibberende handjes de lijnen van onze mond en waren apetrots op het eindresultaat..buiten de lijntjes was eigenlijk nog mooier!! Toen we zestien waren stonden we nog steeds....of weer?...en masse voor de spiegel. Onze lipstick werd veelal verruild voor lipgloss, maar hoe vanzelfsprekend was het om dit met elkaar te doen, kleuren uit te wisselen en smaakjes uit te proberen? In je eentje is dat toch minder leuk.

Terwijl ik gisterenavond op de plaatselijke driedaagse feestweek met een aantal vriendinnen weer eens ouderwets uit mijn dak ging, was het op een goed moment kennelijk tijd om te stiften, want bijna simultaan visten we onze lipstift uit onze broekzak en daar stonden we weer als kleine meiden, met stiekem een gevoel van saamhorigheid, gezamenlijk onze lippen te stiften..op het gevoel natuurlijk, want na jaren stiften, kun je dit blindelings. 'Gwen, waar is je gloss?', hoorde ik achter mij en voordat ik het wist, verdween mijn gloss uit mijn hand. Wat is het toch heerlijk om te merken dat sommige dingen lekker niet veranderen.