'Kind, doe jij er eigenlijk wat mee?' (5)

Bijna elke dag speel ik gitaar en dan zing ik. Soms een mantra, soms een lied of een gedichtje van Toon Hermans, waar ik een melodie bij heb gemaakt. Nu ben ik op vakantie en mijn moeder is mee en ik pas mijn liedjes wat aan aan wat zij leuk vindt. Het herinneren van liedjes wordt gelukkig (nog?) niet aangepast door dementie. Liedjes van de Sound of Music en Doris Day en dan neuriet ze vrolijk mee. (Dat rijmt).

Mijn moeder, die volgens mij stiekem heeft gedroomd van een leven in de spotlights, vraagt steevast na het zingen dan: 'Kind, doe je er eigenlijk wat mee?'

Steevast vraag ik dan: 'Wat moet ik ermee doen dan?'

Dan vraagt ze of ik voor publiek zing en dan zeg ik steeds dat ik dat niet doe. Ze is dan elke keer weer een beetje teleurgesteld. In haar ogen moet je vóór anderen zingen. Helaas moet ik haar altijd teleurstellen. 

Vandaag zong ik Panis Angelicus. Als ik naar mijn moeder kijk, zie ik dat er tranen over haar wangen rollen. 'Dat zong mijn vader altijd', herinnert zij zich. Mij brengt dit lied altijd naar mijn vaders sterfbed, waarbij mijn moeder en vader dit samen zongen. Zo is mijn vader zingend gaan slapen om kort daarna te hemelen. Een prachtig, liefdevol overgaan.

Moeder is ontroerd en verrast dat ik dit lied nu zing en vraagt zich af hoe dat mogelijk is?

Dan kijkt ze me aan en vraagt weer: 'Kind, doe jij er eigenlijk wat mee?'.

Mijn hart vult zich met liefde als ik naar haar kijk en zeg dan: 'Ja, mam, ik zing omdat mijn hart zingt! Er wordt altijd geluisterd; altijd gehoord. Ik zing voor de wereld, voor vrede en wijsheid. En nu zing ik voor  mijn moeder en vader en toevallig vandaag ook voor een Opa, die ik nooit kende maar die nu dichterbij voelt dan ooit. Zingen voor mijn moeder, dat is toch het belangrijkste publiek dat er is? En ik zing voor God. Is er een beter publiek dan?'

Dan knikt mijn moeder, goedkeurend en gerustgesteld.

Zij luistert en ik zing.

Intens. Liefdevol. Eenheid. Gebed.

Brood van de Engelen. Daar doe ik het voor.

Panis angelicus
Fit panis hominum
Dat panis coelicus
Figuris terminum
O res mirabilis
Manducat dominum
Pauper, pauper
Servus et humilis

May the Bread of Angels
Become bread for mankind;
The Bread of Heaven puts
All foreshadowings to an end;
Oh, thing miraculous!
The body of the Lord will nourish
the poor, the poor,
the servile, and the humble.

 

Lees hier mijn blog over mijn moeder en haar ervaring over haar ervaring met dementie en vaccinatie

www.silent-touch.nl

Televisie vs horizontaal meditatiemomentje (4)

Bij mijn moeder thuis staat altijd de radio aan. Als ik daar binnen kom, is dat het eerste dat ik doe: de radio uitzetten omdat ik mezelf en haar niet kan verstaan. Ik begin nu te zien dat 'nietsdoen' voor moeder een uitdaging is. Moeder houdt zichzelf opgewekt bezig met tuinieren, de krant lezen en puzzelen of er wordt gezorgd voor gezellige afleiding in de vorm van bezoek of uitstapjes. Mijn gedachten gaan naar vroeger en ik vraag me af of ze zich altijd zo heeft beziggehouden en eerlijk gezegd, weet ik het gewoon niet. 

Nu ik zo'n paar dagen met mijn moeder op stap ben in Friesland, valt me op dat zij het lastig vindt om helemaal te ontspannen en van de stilte van Friesland te genieten. Rust en stilte is voor haar eerder onbehaaglijk dan voedend.

Nu kunnen mijn man en ik juist genieten van de stilte, de rust en kunnen ook heel goed 'nietsdoen'. Stilte is onze voeding. Een stilte die je niet kunt doen, maar die er eenvoudigweg ís. Moeder en ik spreken er openlijk over. Moeder houdt van reuring en heeft zolang als ze zich kan herinneren de radio aan. Ze benoemt ook dat de stilte die er in ons huis heerst, voor haar té rustig is. Zo zie je maar hoe verschillend iedereen is en dat een goed evenwicht creëren zodat iedereen aan zijn/haar trekken komt, best een kunst is.

Televisiekijken is bij ons een uitzondering. Vanavond keek mijn moeder naar een modeprogramma en tijdens elke reclame vraagt mijn moeder bezorgd of ze ons niet stoort. Nee, zij stoort ons niet! Dat zij zelf niet gestoord wordt van die aanhoudende schreeuwende beelden? Dat vraag ik me dan stilletjes weer wel af.

Ik was even vergeten wat een zuigende werking zo'n tv kan hebben. Zelfs terwijl ik níet met mijn moeder mee keek, voelde ik energie weglopen. Voordat je het weet, ga je helemaal óp in de beelden en zit je vastgezogen aan een beeld en de bank. En dat kan ook hilarisch zijn, als ik zo naar mijn af en toe in lachen uitbarstende moeder kijk. Dat is voor mij alweer entertainment genoeg.

Na een uur lang op gepaste afstand te hebben geluisterd naar werkelijk klinkklare nonsens (en ja, dat is een oordeel 😂) is het duidelijk tijd voor mijn horizontale meditatiemomentje! 

 

Lees hier mijn blog over mijn moeder en haar ervaring over haar ervaring met dementie en vaccinatie

www.silent-touch.nl