Antwoord

Peinzend kijk ik over het weiland. Mijn blik gaat van links naar rechts. Het oude plastic bankje, waar ik op zit, voelt kil aan en ik schuif wat onrustig heen en weer. Ik kom graag op dit plekje, precies aan de rand van een bos met oude bomen met dikke grote stammen.  Verscholen tussen hoge heggen en struiken ligt een klein kerkhofje. Het bos ademt rust en veiligheid uit. Een klein paradijsje, gewoon om de hoek en nu zit ik daar … peinzend over iets dat al een tijdje mijn aandacht opeist.
​
Ik  weet niet zo goed wat ik moet doen. Alles lijkt al gezegd, alles lijkt al gedaan en toch is de situatie onveranderd. Nogmaals glijdt mijn blik over het weiland, zoekend naar wijze raad. Ik tuur wat in de sloot, hopend op een ingeving. Uiteindelijk sluit ik mijn ogen en luister naar het bos. Naar een kikker die zich - net als ik - warmt in de onverwacht warme zonnestralen van het najaar. Ik hoor ritselende blaadjes, een kastanje die neerploft en een trein die in de verte voorbij gaat. Alles lijkt op elkaar

‘Wie weet wat wijsheid is?’, vraag ik in stilte.

Na een tijdje voel ik dat er naar me gekeken wordt en draai me langzaam opzij. Een paar ogen kijkt me indringend aan. Wijze ogen. Rustige ogen. Alziende ogen. Ik merk op dat deze ogen al heel wat voorbij hebben zien komen.  ‘Hoe lang sta je daar al?’, vraag ik. Er komt geen antwoord, maar het lijkt wel of de blik nog indringender wordt.  ‘Wat zie jij dan allemaal? Wat denk jij? Wat weet jij? Wat zou jij doen?’. Op al mijn vragen komt geen antwoord. Onbewogen word ik aangestaard. Een blik zonder oordeel, zonder woorden. 'Wat zie je allemaal door die ogen?', fluister ik nog een keer. De stilte duurt voort en voort.

Soms is 'ik weet het niet' het enige antwoord.

afgestemd. Wat is het toch dat ik er maar niet uitkom?

Mond houden

Kwart voor acht zat ik in de trein afgelopen zondag op weg naar een tweedaagse training in communicatie. De avond ervoor was het laat geworden en ik stapte doelgericht de stilte coupé in zodat ik nog even rustig kon wakker worden. Ik nam me voor een uurtje te mediteren. Gewiegd op de kadans van de rails, viel ik kennelijk toch langzaam in slaap, want ik schrok me wild doordat de stilte met een oorverdovend:  'SCHGRAPP' werd verbroken. Ik viel bijna uit de bank van schrik en begreep niet waar ik zo abrupt van wakker werd. Ik zag niets of niemand. 'SCHGRAPP', klonk het na een paar seconde nog een keer. Iemand at duidelijk een appel. 'SCHGRAPP, SCHGRAPP, SCHGRAPP', het tempo werd behoorlijk opgevoerd en het eindigde na een aantal minuten in een gesmak en geknaag van jewelste. Ik merkte dat er een lichte irritatie in mij ontstond  en kreeg na verloop tijd de neiging een mep uit te delen. Hoezo stilte coupé? Godzijdank mocht ik overstappen.

Met hernieuwde moed volgde ik opnieuw de bordjes naar een stilte coupé. Deze trein zat veel voller maar ik ontdekte toch nog een plekje. Ik herkende in de dame tegenover me een mede-cursiste. Breedlachend begroette ze me en voordat we het wisten, raakten we verstrikt in een geanimeerd gesprek over de communicatie training, waar ook een medereiziger zich spontaan bij aansloot.

Na een paar minuten werd ik van achteren behoorlijk stevig op mijn schouders getikt en een dame met een van irritatie appelrood aangelopen gezicht boog zich woedend over onze leuning heen en beet ons nijdig toe:

'Jullie kunnen dan wel leuk een communicatietraining volgen, maar in een stilte coupé moet je vooral ​JE MOND HOUDEN!!'

en toen werd het toch nog even stil..