De Elfstedentocht anno 2022 - Een convoy van vrijheid, vrede en liefde

Het is me gelukt! De Elfstedentocht! Helemaal uitgereden. Totaal onvoorbereid en ongetraind stond ik aan de start met nog een hele rij enthousiastelingen en ik heb het volgehouden tot aan het einde aan toe. Dat einde was niet bitter, maar zéker zoet en smaakt naar meer.

Andere deelnemers, jong en oud, straalden stuk voor stuk enthousiasme uit voor Vrijheid, Vrede, Integriteit en getuigden van een enorm Doorzettingsvermogen. Die Friezen zijn een aanstekelijk volk en ik voel me dan ook als een vis in het water in deze Elfstedentocht.

Als een volleerde koningin wuif ik naar de talloze mensen langs de kant van de weg. Ik begin te begrijpen hoe Maxima zich moet voelen. Tranen wellen in mij op door de intens lange stoet én alle support langs de weg. De eenheid is tastbaar, zichtbaar, voelbaar. Zowel de Nederlandse als de Friese vlag wordt door velen gedragen. We zijn trotse Nederlanders en bereid ons land te behoeden voor het afglijden naar een controlemaatschappij.

Slecht een enkeling schudt meewarig het hoofd of houdt een hand beschermend voor de ogen, zoals een oogklep, om maar niet te hoeven zien. Of een overijverige politieagent die een boete uitdeelt omdat er getoeterd wordt. Hoe opvallend is het verschil in energie. De deelnemers van deze vrijheidstocht jubelen, zijn blij, vrij en enthousiast en staan in schril contrast met die enkeling, die met een afwijzende houding, gebogen wegduikt.

In de normale nieuwsbronnen vinden we niets terug van deze tocht of die andere tochten die in Nederland en de rest van de wereld worden georganiseerd. Welnee, stel je voor dat we positieve geluiden zouden laten horen van een groeiende groep kritische mensen? Stel je voor dat we de wereld moeten laten weten wat er in Canada gebeurt. Nee, daar waagt NOS e.a. zich niet aan. Gelukkig zijn er andere kanalen, alternatieve media, onlinegroepen en zijn er mensen met drones, zodat we weten dat we niet alleen staan.

De truckers in Canada hebben de hele wereld aangestoken. Together we stand...or drive, or skate or walk!

Dit is niet een beweging tégen vaccineren. Nee. Dit is een beweging voor vrijheid, gelijkheid en vrede, het handhaven van artikel 1 van onze Grondwet.

Mainstream wil het niet weten, Mainstream wil het niet publiceren. Mainstream lijkt alleen propaganda te maken voor de overheid. Daarom delen we het zelf maar! Deel je mee?

 www.silent-touch.nl voor bewustwording

 

 

 

Discrimineert God?

Terwijl de persconferentie gaande is, buig ik me over mijn toetsenbord. Mijn vingers trillen en mijn hart bonst.

Er moet me echt iets van het hart. Vandaag werd ik weer fijntjes herinnerd aan de verharding binnen de maatschappij. Ik ben gevaccineerd en heb ook Covid gehad. Echter, mee doen aan een QR-maatschappij is voor mij een no go. Mijn hart klopt voor iedereen en ik sluit geen Medelanders uit.

Ik ben hier ook gelukkig niet alleen in. Met mij zijn ongelooflijk veel mensen over de gehele wereld in verzet. Mensen gaan massaal de straat op, medici en parlementariërs beginnen zich uit te spreken en er worden vele manifestaties voor vrijheid georganiseerd. Er zijn lichtjestochten in grote steden tot in de kleinste gehuchtjes aan toe en de truckers in Canada komen langzaam maar zeker op stoom. Deze berichten komen boven drijven, ondanks het feit dat mainstream media er niets over meldt. En toch lijkt het wel of al deze mensen niet worden gehoord. Hoe dan? Ik vraag het me echt af: Hoe dan? Kan iemand mij dat vertellen?

Ik lees dat Covid gereduceerd is tot een griep. Ik bestudeer de berichten over vaccinatieschade en het negatieve effect van mondkapjes. Er zijn inmiddels bewijzen dat lockdowns en een QR-code niet en zelfs averechts werken. En toch....onze regering blijft erop hameren en voert het zelfs in. Ik snap er niets van. Ik begrijp niet waar ze met ons, het volk, heen willen. Ik begrijp niet wat de bedoeling is. Ik kan het één niet rijmen met het ander. Het klopt gewoon niet.

Ik heb me er inmiddels bij neergelegd dat ik niet meer in mijn geliefde zwembad kan spartelen, maar vandaag stapte de Discriminatie en Uitsluiting onverwachts en keihard binnen in mijn persoonlijke leven:

Vandaag werd mij gevraagd of ik een reservering wilde maken om met een groep mensen, waar ik ook toe behoor, een borrel te gaan drinken. Tenslotte is de horeca weer open, werd eraan toegevoegd. Ik voelde een pijn in mijn hart en keek de vraagsteller aan en zei:

'Nou, ik vind het wel lastig, want ik kan er dan niet bij zijn'.

'Hoezo niet?'

'Omdat ik geen QR-code heb', stamelde ik wat onhandig.

'Je bent toch gevaccineerd?'

'Ja, maar ik wil niet meewerken aan een maatschappij van uitsluiting en discriminatie.
Ik wil een heel groot gedeelte van mijn Medelanders niet uitsluiten'.

'Ach, het gaat maar om 10% van de bevolking', was het bijna laconieke antwoord en eraan werd toegevoegd: 'Jammer hoor dat je er niet bij bent'.

'Ik vind het zelf niet zo jammer dat ik er niet bij kan zijn, want zoals gezegd wil ik zelf niet meewerken aan het buitensluiten van een grote groep mensen'.

In plaats dat ik dan nog iets heel pakkends kan uitbrengen, ben ik vooral met stomheid geslagen.

Heel geciviliseerd concluderen dat we het hier dus niet over eens zullen worden en dat iedereen zijn eigen keuze heeft en dat we dat moeten respecteren.

Maar hoe geciviliseerd we dan ook zijn, uitsluiting klopt nooit. Niet voor niets hebben we dit ook met elkaar vastgelegd in artikel 1 van de Grondwet.

Ik voel zo'n pijn in mijn hart. Ik ben boos en verdrietig tegelijk.

Niemand hoeft te laten weten of je een besmettelijke ziekte heb, of je een SOA hebt of dat je schimmeltenen hebt. Nee, dat hoeft niet. Je hoeft niet te melden of je kanker hebt, of je anti-depressiva slikt, suïcidaal bent of je een zedendelict op je naam hebt. Nee, dat hoeft niet. Je hoeft niet te melden of je onbetaalde boetes hebt, je kinderen slaat, je vriend verkracht. Nee, dat hoeft niet. Maar we moeten wél weten of je een vaccinatie hebt gehad. Niet de BMR of de DKTP of de Tetanus. Nee, dat hoeft niet, maar wel het covid-vaccin. Het klopt gewoon niet.

Ik realiseer me weer: Ik word gewoonweg uitgesloten, gediscrimineerd grond van een vaccinatiegraad. En het raakt nog meer omdat het gebeurt door iemand die me lief is, die ik het allerbeste wens, die ik al jaren ken en die ogenschijnlijk niet om mij geeft.

'Zo steunen we de horeca', was de redenatie.

Ach, ik wil ook graag de horeca steunen en sporten, maar als mijn buurman dat niet kan om redenen van een vaccinatiegraad, hoe kan ik er dan in godsnaam van genieten? Niet, gewoonweg: niet!

Het doet pijn, het raakt en het maakt me verdrietig en radeloos.

Nu, terwijl ik dit schrijf, kan ik mijn gedachten wat ordenen.

We mogen niet vergelijken met WOII, maar mijn gedachten glijden ongewild daarnaar toe. Hoe zat dat met de Joden in WOII? Niet om te vergelijken, want hun leed is niet te vergelijken, maar puur om de uitsluiting, waarmee de ellende begon. Hoeveel procent waren zij van onze samenleving? En we hebben het dan over mensen hè? Geen dingen, maar mensen die in één keer worden gereduceerd tot PROCENTEN.

en dat is dan 'Jammer?'

Jammer?

Jammer?

De wereld is gek, deze regering drukt er iets doorheen en het is angstaanjagend dat mensen dit klakkeloos volgen, ten koste van hun medemens.

De wereld staat in brand en ik bedenk me ook dat dit kennelijk moet, want alles zal zichtbaar moeten worden: het tekort, de discriminatie, het gemak waarmee mensen elkaar uitsluiten, elkaars vrijheid ontnemen, de lichamelijke integriteit afnemen, de ziekmakende intolerantie om elkaar te gaan controleren op een vinkje.

En toch, ik blijf vertrouwen!

Vertrouwen op mijn Medelanders, die wakker worden, op de liefde in mijn hart, de liefde voor iedereen, de goedheid in elk mens, de liefde voor de wereld en die stem in mijn hart, die blijft roepen, dat God niet discrimineert.

God is Love God.

'Stop de tirannie' - 2 januari 2022 Amsterdam

Verwonderd kijk ik naar de rij ME'ers die de weg blokkeert naar het Museumplein. In twee rijen staan ze in het zwart gekleed, met helmen, stokken en schilden gereed voor de aanval. Het lijkt wel een oorlogsveld. Hun ogen schieten af en toe oplettend van links of rechts. Ze doen hun werk, schiet het door me heen. Wij mogen daar niet langs en wij zijn zéker niet van plan om ze te provoceren, want wij komen voor koffie. Dus wij - een groep van ongeveer 75 koffiedrinkers - blijven allemaal staan, rustig. Sommigen maken muziek, anderen praten met elkaar, velen hebben al een coffee-to-go in de hand.

Dan klinkt er vanaf het Museumplein een golf van protest uit de verzamelde menigte. Onze groep wordt daar wat onrustig van. Wat is er aan de hand? Er wordt daar toch alleen maar koffie gedronken? Vanuit de verte horen we honden blaffen, we zien politie te paard en heel veel politiebussen. Daar zit geen koffiebus tussen. De spanning begint duidelijk op te lopen. De boven het plein cirkelende helikopter en drones, geven een angstaanjagend geluid en het voelt als een oorlog.

Ik begrijp mijn land niet meer, ik begrijp mijn regering niet meer, ik begrijp de burgemeester niet meer en ik herken mijn geboortestad niet meer.

De stad waar ik in ben geboren was er een van vrijheid, was er een van ontspannen gekte, iedereen kon zichzelf zijn. De stad waar ik ben geboren was er een van gezelligheid, kroegjes, pleintjes, opstoppinkjes en scheldpartijtjes die snel werden opgelost. Deze stad was er een van rariteiten, van uitzinnig uitgedoste mensen tot keurige burgers, van winkelende mensen en schoolgaande kinderen. De stad waar gewoon iedereen welkom is. En nu sta ik daar voor een rij ME'ers en kan niet eens naar 'mijn' Museumplein.

Nee, het is verboden. We mogen niet demonstreren en we mogen geen koffie drinken met elkaar. Ligt Amsterdam nog wel in vrij Nederland of is het verplaatst naar een ander land, waar een dictatuur heerst? Ik ben verdrietig en voel me in de steek gelaten. Mijn grondrechten worden me ontnomen en daarmee mijn vrijheid.

Dit schiet allemaal door mij heen als er vanuit een zijstraatje een keurige Amsterdamse dame rustig komt aangelopen. Ze houdt een klein bordje vast met daarop de tekst: 

'Stop de tirannie'

Dan breekt er iets in mij. Ik kan er niets aan doen. Pal voor die rij ME-ers breek ik helemaal. Ik huil. Ik ben wanhopig. Ik tril en voel me verscheurd van binnen. Ze vangt me op in haar armen en fluistert me toe dat ik moet volhouden en dat het goed komt.

Diepe gevoelens van ellende, onmacht, ongeloof, verdriet en angst golven door mijn lichaam en we houden elkaar wanhopig vast alsof we elkaars laatste reddingsboei zijn. 

Helemaal bewust blijven in deze storm die in mij waart, tezamen met de diepe liefde die er tussen mij en deze onbekende vrouw is, maakt dat de storm ook weer kalmeert. Godzijdank ken ik de weg van meditatie, denk ik grimassend in mezelf. We kijken elkaar aan en de liefde en vriendschap is onmiskenbaar. Zij bedankt mij, ik bedank haar en onze wegen scheiden zich heel natuurlijk.

Na dit voorval vertrekt de groep via een zijstraat. We omzeilen op die manier de blokkade en kunnen al snel aansluiten bij de optocht richting Westerpark. Het Museumplein blijkt achteraf te zijn schoongeveegd. Tussen de duizenden mensen valt er geen onvertogen woord. Hier en nu herken ik weer dat Amsterdam van ooit, van vrijheid, van kameraadschap, van eensgezindheid, van verscheidenheid, gezelligheid en van kleur. Na een lange wandeling kruist de dame met het bordje nog een keer mijn pad en ik lees wat op de andere kant van het bordje staat 'Immuun voor dwang. Kort maar krachtig, een vrouw naar mijn hart.

Ik denk aan de speech van onze Koning op 5 mei 2021 op een lege Dam, waarin hij ons aanmoedigt om niet weg te kijken, niet weg te zetten, niet uit te sluiten en ga niet normaal te vinden wat niet normaal is. Nu staan we niet op een lege Dam, maar in een overvol Amsterdam, maar zijn woorden klinken overal om mij heen: 'ga niet normaal maken wat niet normaal is'. Heldere taal waarin de waarden van een koninkrijk (=de rechten van de mens; de rechtszekerheid; deugdelijkheid van bestuur in het land) doorklinken.

Wat mij betreft is tirannie niet normaal. Uitsluiting is niet normaal. Overtreden of inperken van grondrechten is niet normaal. Ondeugdelijk bestuur is niet normaal.

Het volk heeft de Koning gehoord en wij zullen de koninklijke weg bewandelen.

#bewustwording

#wakkerworden

#vrijheid

 

Above else guard your heart, for everything you do flows from it (Spreuken 4:23)

Deze boodschap kwam ik tegen in een roman die ik las. Hij raakte iets dieps in mij. Het is een prachtige Bijbelse tekst, die in het Nederlands wordt vertaald als 'Behoed uw hart boven al wat te bewaren is, want daaruit zijn de oorsprongen des levens'. Het zet me aan tot contemplatie.

Gezien de intense tijd, waarin we door corona en met name de coronamaatregelen en de angst daaromheen leven, is dit wat mij betreft zeker de moeite waard om nader te onderzoeken. Elk mens ziet dat de tweedeling scherper wordt, het vingerwijzen ongenuanceerder en angst groeit.
Mensen raken van zichzelf en anderen verwijderd, sommigen zijn zelfs depressief,  anderen onverschillig of erger. Deze emoties en gedachten leven in ons collectieve bewustzijn, dus we staan daar niet los van.
Juist deze tijd vraagt om bewustwording en zelfonderzoek:

• Kunnen we te midden van de chaos in aanraking komen met dat wat in ons hart leeft, dat wat in íeders hart leeft?
• Kunnen we tot realisatie komen dat in ons hart universele kwaliteiten leven? Kwaliteiten zoals vertrouwen, openheid, oordeelloosheid, wijsheid, geweldloosheid, opmerkzaamheid, inzicht, eerlijkheid, trouw en ik denk dat iedereen hier nog wel wat aan toe kunnen voegen?
• Hoe voeden we het licht in ons hart?
• Vanuit welke gedachten en vanuit welke emoties leiden we ons leven?
• En als we dat weten, hebben we daar dan invloed op?

Ja, daar hebben we invloed op, is mijn persoonlijke ervaring. Dus dan rijst de vraag:

Hoe?

Er leiden meerdere wegen naar Rome en ik noem graag een drietal mogelijkheden, die voor mij in elk geval belangrijk en effectief zijn.

Klik hier om verder te lezen op de website van Silent Touch.

 

lees de Bijbelse tekst hier in het Nederlands

lees de Bijbelse tekst hier in het Engels