Op kamers! Daar hangt iets jeugdigs aan, iets leuks, iets nieuws, iets avontuurlijks. Maar als je bijna 90 bent en vasculaire dementie heeft invloed op je lijf, dan hangt er een andere sfeer over. Of, zoals mijn moeder het samenvat: 'Het is drie keer niks!'.
Toch heeft ze de stap gemaakt: van een paleis, zoals zij haar huis graag noemt, naar een prutkamer in een gesticht. Nee, ze bindt er bepaald geen doekjes om.
Zowel voor mijn moeder als voor mij was deze verhuizing een emotionele en fysieke rollercoaster. Ik heb respect voor mijn oude moedertje. Niet iedereen gaat met opgeheven hoofd en ferme stap van de ene verandering naar de andere. Mijn moeder wel.
In haar eentje nam ze op een gewone dinsdagochtend afscheid van haar paleis en ging naar de dagbesteding. En na de dagbesteding stak ze haar arm in de mijne en liepen we innig gearmd naar haar nieuwe woning, een kamer in een zorgcentrum. De najaarszon nam de spanning ietwat uit ons lijf en gaf onze weg letterlijk iets zonnigs. Het had iets ritueels. Trots, vastberaden en met opgeheven hoofd liep mijn moeder daar. Zij blijft mij een voorbeeld geven hoe door het leven te gaan.
In de dagen die volgen, zien we elkaar altijd wel eventjes en we hebben veel telefonisch contact.
Zo ook gisteren. Ik legde haar uit dat we naast de mobiele telefoon ook nog een vaste telefoonaansluiting zullen regelen.
'Die staat nu nog in uw oude huis, maar we gaan regelen dat u die snel heeft'.
'Ja, maar waar is mijn mobiel nu dan? Ik zie hem nergens liggen!'
'Ja mam, tegen uw oor, daar belt u nu mee!'
Dan valt het even stil, voordat we beiden in schaterlachen uitbarsten. En als we enigszins bijgekomen zijn, voegt mijn moeder, nog nasnikkend van het lachen, eraan toe:
'Dit is toch wel het toppunt!! Zie je nu? Mijn hoofd is werkelijk een vergiet......maar ik vergeet jou niet!'
PS: moeder adviseerde me daarna om er snel een blog over te schrijven, want 'tenslotte kunnen we er beter om lachen dan om huilen'
