Veggie Receppie: stamppot van spruitjes en zoete aardappel met een easy broccoliburger

Écht lekker vegetarisch koken, valt nog niet mee. Inmiddels ben ik wat meer geoefend en mensen vroegen me laatst of ik af en toe een Veggie Receppie wilde delen. Dus de komende tijd zal ik via deze blog mijn recepten publiceren met een persoonlijk verhaaltje erbij natuurlijk.

Ik hou erg van stamppotten, maar nu sinds kort in ons gezin de diagnose diabetes 1 is gevallen, valt de aardappel in de categorie 'snelle koolhydraten en dus minder vaak eten'. Waarom? De aardappel is gezond én lekker, maar het bevat tevens veel koolhydraten, die je lichaam snel omzet in suikers. Met diabetes ga je op zoek naar langzame koolhydraten en een mooi alternatief is dan de zoete aardappel. De zoete aardappel heeft - als hij gekookt wordt - een lage glycemische index en daarmee blijft je bloedsuikerspiegel beter in balans. Als je de bataat bakt of frituurt gaat de index overigens sky high en daarmee je bloedsuikerspiegel, met of zonder diabetes toch handig om te weten.

Bij de supermarkt zag ik mooie spruitjes liggen en ik hoopte dat de zoete smaak van de bataat de wat bittere smaak van de spruitjes zou verzachten en ja! Dat klopt als een bus. Hier dus het recept:

Stamppot van spruitjes met zoete aardappel:
Je halveert de schoongewassen spruitjes en zet ze op met wat water, zodat ze nét onder water staan. Zodra ze koken voeg je er de in stukjes gesneden zoete aardappel bij.
Na 10-15 minuten is alles wel gaar. Afgieten en stampen maar met een klontje roomboter.

• Optie 1: Schep er nu naar behoefte of smaak wat feta of andere kaas, zongedroogde tomaatjes of noten doorheen en klaar ben je.
• Optie 2: Je schept de stamppot in een ingevette ovenschaal en garneert deze met geraspte kaas en legt er wat klontjes boter op. Even in de oven laten gratineren en smullen maar.

Wat kun je erbij eten? Een frisse salade past altijd. Met de ovenschotel combineerde ik een zelfgemaakte broccoliburger.

Easy Broccoliburger:
Je kookt broccoliroosjes en de geschilde stam even kort en laat alles goed uitlekken.
Op een bord prak je uitgelekte kikkererwten en daaraan voeg je de broccoliroosjes.
Smaakmakers: peper, zout, schepje basilicum pesto of verse kruiden, eventueel nog een gebakken knoflook en uitje erbij.
Je mengt en prakt het geheel tot een stevige bal, tezamen met een ei.
Ik gebruik liever zo min mogelijk meel, maar dat zou er misschien door heen kunnen om de massa wat steviger te maken.
Je maakt burgers van het mengsel en je paneert ze met een geprakt beschuitje.
Tot slot bak je de burgers om en om in wat olie/boter totdat ze een mooi bruin korstje hebben.
Lekker! Gezond! Makkelijk! Goedkoop!

Meer weten over bewustwording? Kijk op www.silent-touch.nl.

Gemist hoofdstuk

Soms sla je het liefst een hoofdstuk over, maar het is beter van niet!

Onlangs zaten mijn zoon en ik aan een bureau tegenover een arts. Een man van rond de veertig, kaal, mager, bleek, ietwat voorover gebogen en een witte doktersjas strak om hem heen getrokken. Na een kort en onpersoonlijk handen schudden ter kennismaking stak de arts van wal:

'Ja, het was overduidelijk', vertelde de man aan mijn zoon, 'je hebt diabetes, type 1'. 

Ik vermoed dat hij even ademhaalde voor de volgende zin, maar ik weet het niet zeker, want als in één adem plakte hij erachter aan dat hij een afspraak had ingepland in vestiging Noord met de afdeling waar de insuline al voor mijn zoon klaar lag. 

Versteend zaten we daar. Toen ik bij mijn positieven kwam, vloeiden er vragen uit mijn mond. Ook bij mijn zoon waren er vragen, opmerkingen. Helaas was daar geen tijd en overigens ook geen belangstelling, tenslotte 'moet u nog naar afdeling Noord rijden en u wil toch zeker niet te laat komen?'. Ik probeer nog te vragen of er wat aan te doen is of hoe zoiets ontstaat of dat er nog alternatieve wegen zijn, zoals voeding of immuunondersteunende therapie? Maar nee, de arts was onverbiddelijk: 'er is niets aan te doen'.

Later merkte mijn dochter fijntjes op dat deze man kennelijk een hoofdstuk in zijn opleiding had gemist...een hoofdstuk over sociale vaardigheden. Duidelijk was hij echter wel.

In een miezerig regentje in de schemerende namiddag liepen we terug naar mijn auto. Zwijgend. Eigenlijk kun je dan ook niets zeggen.Wat moet je zeggen? 'Goh, het is wat, hè? Da's wel even schrikken..'?

Ik heb ook geen idee hoe we van het ene ziekenhuis in het andere zijn gekomen. Allebei huilden we. Stilletjes. We hielden elkaars hand vast en reden door de regen met mistige ogen van ziekenhuis A naar B. Ik stuurde en mijn zoon zei af en toe: 'naar links, naar rechts'. Onder een hefboom door, geparkeerd, draaideur door, trappen op, wachtkamer in, jas uit, kamertje in, twee stoelen.

Bij B aangekomen, werden we onthaald door een olijke verpleegkundige die ons wat water gaf in een wit plastic bekertje. 'Goh, het is wat, hè? Dat is wel even schrikken..', zei ze vriendelijk. We haalden allebei voor het eerst weer adem sinds een kwartier. Ze deed voor hoe mijn zoon vanaf nu tig keer per dag gaatjes moet prikken in zijn vingers, moet spuiten in zijn bovenbeen en verschillende keren per dag in zijn buikvet. Zij had het hoofdstuk sociale vaardigheden wel gehad - dat moet gezegd - en ze was ook duidelijk.

Binnen 30 minuten stonden we weer buiten, nu met insuline, spuitjes, meetstrips, meetapparaatje en advies wat te doen bij een hypo en uiteraard een vervolgafspraak. Jottem!

Stil reden we van B naar huis, hand in hand. Tranen over de wangen. Ik zat daar met een berg liefde voor mijn kind in mijn hart, compassie voor die jongen die vol toewijding is aan zijn vriendin, aan zijn studie, zijn familie. Verdriet, verbijstering, ongeloof en onmacht wisselden elkaar af. 

En mijn zoon? 

Hij bleef stil en ik kon voelen dat innerlijk werkelijk álles in hem bewoog. Er kwamen nog geen woorden, nog geen daden. En naar hem kijkend, voelde ik ook zijn kracht, zijn vitaliteit, zijn levenslust en ik ervaarde een stil vertrouwen. In hem en in het leven. 

En laat die stilte maar even duren. In die stilte ligt inspiratie. En inspiratie zal hem wijzen, de weg die hij zal gaan.