'Há, mijn moeder', denk ik en ben verrast door de stem van mijn vader.
'Hallo, hoe gaat met je?'
'Ja, prima en met u?'
We kletsen wat, iets wat vroeger moeizaam lukte
'Belde u voor een speciale reden?'
'Ho ho, jij belde mij!', reageert hij.
Mijn geest werk razendsnel want ik weet zeker dat ik niet gebeld heb, maar dat zijn geest door dementie anders werkt. Dus ik besluit er maar om heen te praten. We houden het er maar op dat het het toch gewoon fijn is om elkaar even te spreken.
We ronden af.
De stem van mijn vader wordt wat zachter en kwetsbaar, als hij zegt:
'Dag Schat'
Die twee woorden raken me ineens.
Misschien omdat ik me realiseer dat er een dag komt dat ik deze stem niet meer zal horen óf omdat ik in één keer in zijn stem hoor wat hij ermee bedoelt, met die schat. Iets van rijkdom, overvloed, geschenk.
En misschien is het wel een mengeling van alles.
Is er een reden waarom iemand belt en maakt het uit wíe wie belt?
'Dag Schat', echoot het door mijn hart, terwijl mijn dag zich verder vult.
www.silent-touch.nl
