TimonLive 7 - Laten schrikken

Al maanden maakt het vrouwtje zich te sappel over de gezondheid van mijn kleine, oude zus Ninja. Het is Ninja voor en Ninja na! Ninja mag in één keer op de bank en hoeft niet meer lang te wandelen, krijgt een heuse winterjas en allemaal extra koekjes. Nou, ik was er klaar mee! Ik heb mezelf even in 'beeld' gebracht, even boven aan de lijst van belangrijkheid, no more mister nice guy, no more achteraan de rij aansluiten!

Ok, ok, ok, achteraf gezien had ik het wel wat minder heftig kunnen aanpakken, maar goed, zeg nu zelf: het resultaat mag er zijn!

Twee weken geleden kreeg ik in één keer zo'n last van mijn rug. Ik kon mijn oude hoofd er niet meer van optillen. Binnen drie dagen had ik een röntgenfoto, diverse onderzoeken en een scan achter mijn kiezen (en mijn baasjes wat eurootjes lichter). Lopen deed ik niet meer, blaffen ho maar, mijn kop liet ik hangen en mijn baasjes waren daardoor helemaal van slag. In één keer was alle aandacht in plaats van op Ninja op mij gevestigd.

Een paar dagen heb ik ze laten bungelen, die baasjes van me en kreeg ik pijnstilling en hoefde ik niet meer te wandelen. Ze dachten dat mijn einde naderde, maar ik had ze bij de neus! Niet dat ik dat expres deed hoor, natuurlijk niet. Tenslotte had ik een paar weken ervoor nog een oplawaai gehad van die aanrijding en kwam ik vorige week nog tussen de deur terecht! Dat doe ik niet voor mijn lol natuurlijk. Maar na anderhalve week knapte ik gewoon in één keer weer helemaal op onder begeleiding van mijn geweldige dierenarts, Bernadette. De medicatie kon worden afgebouwd en de fysio opgebouwd! Ik laat me niet kisten door een kleine hernia hoor! Het leven is veel te leuk. Na twee weken kon ik weer gek doen, rennen, springen en op mijn rug liggen draaien en liet ik mijn typische WOEHOEHOE weer horen. Toen ik die liet horen, wisten ze dat het leed was geleden.

En toch....baasjes realiseren zich nu in één keer wel dat ik toch ook al een oude heer aan het worden ben en dat mijn leeftijd van bijna 15 me af en toe opspeelt. En ach, ik vertoon geen prinsessengedrag, dus ik hoef niet op de bank te liggen en extra koekjes te krijgen en al helemaal geen winterjas, maar wat extra aandacht kan nooit kwaad!

Rustige Poot van

Timon!

Meer lezen over mijn leven als Timon met mijn baasjes?

TimonLive 6 - Boem is Ho!

TimonLive 5
TimonLive 4
TimonLive 3
TimonLive 2
TimonLive Vriend jij bent nog niet jarig!
TimonLive 1
#anicurahillegom
PS Wil je ook een vriendje van mij adopteren? Dat kan via Stichting Vagabond-Pets

 

een steekje laten vallen

Het heerlijke bericht dat er twee babietjes op komst zijn in de familie, nodigde me uit om de digitale breipen eens te laten liggen en de ouderwetse breipennen ter hand te nemen. Niet dat dit direct feilloos ging. Ahum. Diverse keren moest ik alles uithalen en opnieuw beginnen. Het duurde wel even voordat ik de smaak te pakken kreeg. In mijn zoveelste uithaalactie kon ik het wel vergelijken met communiceren. Als je even niet oplet, dan laat je een steek vallen (I did many) en ben je langer bezig met het hele verhaal recht te breien dan die éne onhandige, meestal spontane opmerking. Een gezonde dosis zelfkennis, zelfspot, humor en begrip voor de ander werkt dan het beste. Ook dat heeft bij mij even geduurd, maar het proces is hoopvol...mijn breiwerk vooral dan.

Tussen de regels door, dwalen mijn gedachten af naar een voorval van toen ik een jaar of 10 was. Op een avond zag ik het breiwerkje van mijn moeder liggen en ik dacht haar te kunnen verblijden als ik een paar centimeters erbij zou breien. Ik weet niet meer wat er fout ging, of de mohair wol te pluizig was of het patroon te moeilijk of mijn brei-kwaliteiten onvoldoende, maar na een avondje zweten zat er niets anders op dan het hele breiwerk uithalen. Toen mijn moeder 's avonds laat thuiskwam, was ik in geen velden of wegen te vinden, maar vond ze wél een keurig opgerolde bol en twee lege pennen. Ze was niet eens kwaad toen ik de ochtend erna schoorvoetend de keuken in liep. Achteraf vertelde ze dat ze zo ontzettend moest lachen en tot op de dag van vandaag draagt ze het zwart/paarse wollige vestje nog steeds. Onbetaalbaar onverslijtbaar!

En nu ik zo kijk naar het eindresultaat van mijn babydekentje, zie ik ook helemaal niets meer van mijn eigen worstelingen en blijft vooral de bonus over:

in elk steekje zit een klein gebed, een lief, mooi wensje
voor een wonderlijk, magisch, nieuw mensje

Werkelijk: Breien of communiceren, het is allemaal te leren!

 

 

 

 

Meer weten over bewustwording in je dagelijkse leven? Kijk op www.silent-touch.nl