Ninja - nonnegotiable my friend

Onverwachts kwam die kleine op mijn pad. Misschien is dat wel kenmerkend voor mooie ontmoetingen, omdat we er wellicht geen verwachtingen over kunnen hebben? 

In elk geval kwam die kleine in een - wat ik heb ervaren als - lastiger periode in mijn leven. Net gescheiden, vol stress, dubbele banen, geldzorgen en de zorg over mijn nog jonge kinderen en mezelf. Toen er helemaal geen plek of ruimte was voor een extra huisgenoot, besloot ze toch dat ze erbij wilde horen. Het is inmiddels ruim 16 jaar geleden...

Al eerder had ik de wens uitgesproken dat ik een hondje zou willen en mijn vriendin had al aangekondigd, dat ik niet op zoek hoefde te gaan, maar dat deze vanzelf mijn 'pad zou kruisen'. Een paar weken na deze uitspraak, liep ik op een gure januarimiddag op het strand. Ik was op z'n zachts gezegd, niet bepaald in een opgeruimde bui en hield mijn blik strak naar beneden gericht, waar mijn voeten net niet in de vloedlijn liepen. (alhoewel ik me het liefst in de winterkou in de golven had geworpen). Ik was zo naar binnen gericht dat ik zelfs bijna struikelde over de berg puppies, die letterlijk mijn pad kruisten. Ze bleken van een man te zijn die op de boulevard van Zandvoort een huis kraakte. De afspraak was al snel gemaakt om de dag erna met mijn kinderen een pup uit te zoeken.

Mijn verkering (inmiddels echtgenoot), vrienden en familie - met uitzondering van mijn kinderen - zagen het allemaal niet zo zitten (begrijpelijkerwijs), maar er was geen redden meer aan. Die pup moest en zou er komen, tegen alle logica in.

Mijn kinderen gingen de volgende dag vol enthousiasme mee en ik heb het aan hun overgelaten om een pup uit te zoeken. In stilte bedacht ik me dat ik het beter aan hen kon overlaten om een levenspartner te zoeken, omdat ik er zelf niet zo goed in leek te zijn. Dat was een wijs besluit. Ik had namelijk mijn ogen allang op een witte pup met een zwarte vlek laten vallen, maar de kinderen waren unaniem en twijfelloos: het móest dat witte/bruine/zwarte bolletje worden. 

Ik weet nog dat ik haar vasthield toen ik buiten stond en dat ik me in één keer ietwat paniekerig realiseerde dat ik in eenvoudigweg een baby mee naar huis nam. Een verantwoording erbij. Ik had nog niet eens een riem, of een mand. En toch...dat kleine bolletje wol had al lang ons hart gestolen. En om haar stempeltje te drukken, plaste ze ook direct maar even op schoot bij een van de kinderen, zodra we in de auto zaten.

Thuis aangekomen heb ik direct een goed gesprek met elkaar gevoerd. Tenslotte had ik maar twee weken vrij en in die twee weken moest ze zindelijk worden. Sommige dingen zijn gewoon nonnegotiable. Met haar pientere oogjes keek ze me aan en maakte al snel duidelijk dat ze me direct begreep. Zij was dan ook binnen twee weken zindelijk.

Ze kreeg de naam Ninja! Meisje. En dat was ze; vaak meer een dame of een behoorlijke Tánte. Je hebt je naam zo'n eer gedaan!

In een storm in mijn leven liep deze kleine schat mijn leven in. Ze liep naast me, voor me, bij me, achter me, liefst OP me. Fel als ze was, beschermde ze mij met hand en (menig welgemeende en soms ook welgemeende) tand. Zij was een troost, een trouwe vriendin en bovenal in vele momenten eenvoudigweg vanzelfsprekend aanwezig. Gekscherend noemden we haar 'mijn satellietje' omdat ze mij haarfijn aanvoelde.  Als ik verdrietig was of als ik me niet lekker voelde, legde ze haar kopje tegen me aan. En ze beet/blafte behoorlijk fel van zich af als er een 'onbetrouwbaar' sujet aan de deur stond. 'Don't touch my mom!'.

Een heel kleine witte/bruine/zwarte bolletje dat zo snel en wendbaar was als een hertje, werd langzaamaan prachtig grijs. Een sterk hondje, een karaktervol hondje, een hondje met Prinsessengedrag, net zoals het vrouwtje overigens. Een hondje waarvan ik zo veel hou, die ik zo dankbaar ben voor alle stappen die we samen hebben mogen zetten in dit leven.

In die ruim 16 jaar samen hebben we zo veel beleefd en geleefd en bovenal van elkaar genoten en van elkaar gehouden. Dankbaar dat jij in mijn leven bent.

Afscheid nemen, bestaat niet. 

Sommige dingen in het leven zijn nu eenmaal nonnegotiable, my friend! 

Dochters

Als in een wervelwind komt ze langs, mijn jongste dochter. 'Hai mam, kus mam, bye mam'.

En daartussen in ook nog een cappuccino met havermelk, als ik geluk heb. En vandaag heb ik geluk! 

Het is eind maart en na vele koude dagen schijnt er eindelijk een streepje zon in onze tuin. Ze zakt met een heerlijk theatrale diepe zucht neer, strekt haar lange, slanke benen voor zich uit en trekt haar trui uit om die éne streep zon op te vangen en sluit haar ogen.

Ze kan niet lang blijven, want ze wordt zo opgehaald door haar vrienden om een weekendje weg te gaan, mompelt ze terwijl ik een jas aantrek en op een stoel bij haar ga zitten.

Ik geniet met volle teugen van deze zonnestraal in mijn leven.

"Ik ben gestopt met roken', zegt ze dan. Ze trekt één oog open en speurt daarmee mijn gezicht af hoe ik daarop reageer. Officieel weet ik niet dat ze rookt, want tenslotte heeft ze nooit in mijn bijzijn een sigaret opgestoken. Maar mijn neus en voelsprieten hebben haar natuurlijk al eerder verraden, naast Insta natuurlijk.

'Zo, sinds wanneer?' en trek mijn pokerface op; ik laat me niet gekker maken dan ik al ben.

'Sinds vier dagen'.

'Gefeliciteerd. Waarom rookte je eigenlijk?' , want laten we eerlijk zijn: als iemand anti-roken was, was zíj het!

'Ik was verslaafd', zegt ze en ze schiet enthousiast omhoog terwijl ze me in geuren en kleuren uitlegt dat ze het boek 'De Opluchting' van Jan Geurtz in handen kreeg en dat één specifieke anekdote over een vrouw met liefdesverdriet daaruit haar erg aansprak. (ik moet niet vergeten Jan even te bedanken, denk ik vol opluchting)

Het kwam er kortgezegd op neer dat de dame in kwestie verslaafd was geraakt aan roken omdat ze zich zo ellendig voelde en vervolgens vond dat ze wel een sigaretje verdiende. Als een soort van bonus. De eerlijkheid gebiedt mij om te bekennen dat ik in een lastige tijd in mijn leven ook ging roken uit zelfmedelijden en óók vond dat ik af en toe een sigaretje verdiende. Als ik eraan denk, moet ik zo lachen maar destijds was het o zo logisch. Het is natuurlijk de grootst mogelijke onzin; alsof je het verdient om je longen zwart te maken. 

Na mijn ontboezeming kijkt mijn dochter me aan en zegt dat zij dat ook wel herkent. Terwijl we elkaar aankijken, barsten we in lachen uit als we ons realiseren hoe we in staat zijn onszelf voor de gek te houden. Wel een kwartier lang houden we bijna de slappe lach. Kijk, dat is nu iets wat we werkelijk allemaal verdienen: voluit lachen en bij voorkeur vooral en hárd om je zelf! 

Dan wervelt ze omhoog, glimlacht en geeft me een omhelzing.

Met haar eveneens inmiddels gearriveerde vrienden stappen ze vervolgens in de auto en met een flinke dot gas verdwijnen ze uit mijn blikveld.

Dochters, wat zijn het toch een fijne mensen.

Begeleiding bij bewustwording, kijk op www.silent-touch.nl

Mooie Meneer Slak

 's Ochtends vroeg wandel ik mijn huis uit, zo mijn tuintje in. Mijn blik valt direct op een slak die met zijn huis op zijn rug behoedzaam zijn weg vindt op de schutting.

'Goedemorgen, Mooie Meneer Slak', zeg ik zachtjes. Ik wil hem niet aan het schrikken maken natuurlijk, want hij hangt gevaarlijk hoog.

'Goedemorgen, Mooie Mevrouw Gwendolin', is zijn vriendelijke reactie en voegt er al snel aan toe:

'Waar in uw tuin is het lekkerste blaadje te vinden?'

'Als ik u niet te veel ontrief, Mooie Meneer Slak, is het gras bij de buren vele male groener!', zeg ik hoopvol.

Een op een steeltje balancerende wenkbrauw wordt vragend omhoog getrokken, terwijl hij ietwat slijmerig zegt: 'Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, uw tuin is verreweg de mooiste in het land!'.

Wel! Dat is weer een hele geruststelling en ik kijk glimlachend naar mijn kleine, toch ietwat verwilderde, postzegeltje.

Ik volg nog een tijdje hoe Mooie Meneer Slak zijn weg vervolgt. Het is niet bepaald een rechte lijn en ik herken me daar goed in. Mijn eigen weg zoeken en vinden. Dat heeft me heel wat paden doen afgaan. Sommige wat hobbelige weggetjes, soms een dead end street, maar alle wegen hadden hun charme en hebben allemaal gediend. 

Mooie Meneer Slak kruipt langzaam naar beneden en laat een schitterend zilver lijntje achter zich. Prachtig glinsterend in de zonnestralen. Een inspiratie om mijn eigen spoor ook zo glanzend en schitterend mogelijk achter te laten. 

Dan begint hij zijn nuttige opruimactie tussen wat gevallen blaadjes. Met zijn beweeglijke voelsprietjes tast hij zijn omgeving af. Die heb ik inmiddels ook wat meer mogen ontwikkelen: mijn voelsprietjes. Ik weet niet precies waar ze zitten, maar ik weet wél dat ze er zijn. En ook dat ze altijd kloppen.

Ik laat Mooie Meneer Slak zijn nuttige werkjes doen en wens hem een fijne dag.

en jou ook!

Zonnige groet van

Mooie Meneer Slak & Gwendolin

🐌🐌

nog een lief rijmpje over een ontmoeting met een slak lezen? klik hier

Begeleiding in bewustwording, kijk op www.silent-touch.nl

Gedeelde smart is halve smart! Gedeelde liefde is dubbele liefde

Dat ik op het heerlijke eiland Mallorca ben, zou om een nadere verklaring kunnen vragen, maar voor nu, is dit wat er is:

Ik ben op het heerlijke eiland Mallorca.

Ik heb een lunchafspraak met mijn man, zijn zus en zijn zoon in een dorpsrestaurant. We komen hier al jaren, maar we hebben in dit restaurant, Es Moli, nog nooit gegeten. Hetgeen ik overigens zou kunnen kwalifiëren als een jammerlijk vergissing. Al was het maar omdat een glas wijn hier ook nog gewoon het formaat van een glas wijn heeft en niet zoals in Nederland, zo'n afgemeten bodempje.

Sowieso is eten één van mijn favoriete bezigheden, zowel het maken en het nuttigen ervan. Maar als ik hier in dit dorp in de bergen zit in dit typische Mallorciense restaurant, geniet ik met volle teugen van de geuren, de smaken en de sensaties van het mediteraans eten. Overigens geniet ik ook zonder enig voorbehoud van de ogen van de Spaanse eigenaar van het restaurant: diepgroen, omlijst met inktzwarte lange wimpers onder een rij volle wenkbrauwen. Ik smelt dan al voordat ik een hap heb gegeten. Ik geniet met volle teugen van het voorgerecht, het hoofdgerecht, de mensen die ook komen eten, het gezelschap, de bedrijvigheid. Kortom: de gehele sfeer maakt me dronken van geluk en dankbaarheid en dat kleine glaasje Herbes Seches als toetje geeft een sprankelende twist aan mijn blijdschap.

Alcohol schijnt het sentiment, dat het meeste in ons leeft, ietwat aan te wakkeren, te versterken en aan het licht te brengen. Dat kan diepe vermoeidheid zijn, blijdschap of de zogenaamde 'kwade dronk'. Je raadt het al: Ik dans zo'n beetje de berg op, heerlijk genietend én aanwezig in de subtiele roes van de aqua vitae oftewel levenselixer van dit eiland.

Na de heerlijke lunch vertrekken mijn tafelgenoten met de auto naar ons vakantiehuis, ietwat gelegen boven op de berg en ik kan niet anders dan naar huis lopen, of dansen, beter gezegd. Mijn hart, mijn geluk, mijn dankbaarheid past eenvoudigweg niet in een auto.

Kon ik iedereen maar meenemen in mijn tocht, de berg op, fluitend met de vogels, zingend met de bergen, luisterend naar het geknisper dat mijn voeten maken op het asfalt en de bedwelmende geur van de sinaasappelbomen opsnuivend. De dankbaarheid overvalt me keer op keer. Dankbaarheid is een dienaar van liefde!

Halverwege de berg is er dan ook nog een ontmoeting met iemand die minimaal zo geniet van dit alles als ik, de zoon van mijn man, die voor mij inmiddels zo vertrouwd en dichtbij voelt dat mij wederom een golf van dankbaarheid overspoelt. 

Samen 'bouncen' we even op het ritme in ons hart, op zijn muziek of op de liefde die er is. 

Ik moet in één keer denken aan het spreekwoord: gedeelde smart is halve smart en realiseer me:

Gedeelde Liefde is Dubbele Liefde!

www.silent-touch.nl