Een hartje vol tomaatjes

‘Als ik jouw facebook mag geloven, Gwen, lijkt het wel alsof jouw hele leven één groot feest is en alleen maar bestaat uit reizen naar tropische oorden, varen op sloepen en barbecueën met vrienden en familie’.

Nu tracht ik om van mijn facebook geen fakebook te maken, dus wellicht is het toch een goed idee om af en toe een foto te plaatsen van mijn puber die mij het bloed onder mijn nagels vandaan haalt? Of van een hond die mijn net ingezaaide gras omploegt? Of van de chaos in mijn keuken als mijn lieftallige dochter met haar vriendinnen een – overigens heerlijke – appeltaart maakt? Ingewikkelder dan dit wordt het meestal niet, want als je over iets serieuzers begint, reageert er niemand, maar als je je nieuwe paar laarzen etaleert, dan vindt iedereen je foto leuk en komt er ook vaak nog een reactie. Ik ben er zelf ook helemaal niet vies van om wat luchtigs te plaatsen en volg een paar keer per week het wel en wee van mijn facebookvrienden.

Vroeger (toen ik nog jong was) vroeg je aan elkaar: ‘Hoe gaat het met je?’ en dan was/is het antwoord meestal: ‘Prima en met jou?’. En vervolgens wordt er bij voorkeur niet op het antwoord gewacht. Er is altijd wel iets wat de aandacht afleidt of iemand, die iets leukers te vertellen heeft.  Herkennen we allemaal, denk ik. Zelf heb ik wel eens een poging gewaagd om  te zeggen dat het helemaal niet zo goed ging, dat ik depressief was, dat ik het niet meer zag zitten, dat ik enorm veel verdriet had. Maar dat wordt meestal niet zo op prijs gesteld. Ik hou me dus over de hele linie aan het algemeen geaccepteerde antwoord: ‘Prima!’ En daarmee is ook geen woord gelogen alleen niet alles gezegd.

Sec gezien is facebook dus een moderne versie van de vraag: ‘Hoe gaat het met jou?’. Als je wil weten hoe het met iemand gaat dan vraag je het niet, maar je kijkt op facebook en dan weet je meteen hoeveel bier er is gedronken, wie er waar uit eten is geweest en als je boft ook nog wàt er is gegeten, wiens kind een doelpunt heeft gescoord, wie taartjes heeft gebakken, een vakantieplaatje heeft geschoten, met een mooie auto op reis is of cherrytomaatjes in een hartvormige taartvorm heeft gestopt. Allemaal kleine geluksmomentjes, allemaal even belangrijk en onbelangrijk. Dat maakt facebook nog geen fakebook, maar meer een alledaags praatje. Een heerlijk ontspannen momentje vanuit mijn luie stoel en zo blijf ik mooi op de hoogte van wat een ander beleeft..aan de buitenkant dan. De buitenkant, waarin het lijkt alsof mijn leven één groot feest is. Mmmm, klinkt lekker zeg!

Lift

Deze week hoorde ik maar liefst twee keer dat iemand zich laat liften, de lippen laat inspuiten of de frons in het voorhoofd laat verdwijnen…al is het voor een paar weken. Ik zie ook wel dat ik ouder word en laatst zat ik ook voor de spiegel en trok mijn wangen ver achter mijn oren om het resultaat te bestuderen van een scheve, jonge Gwendolin; nog een mooie ooglift, een prik tussen mijn wenkbrauwen en alles is weer glad. De techniek staat voor niets. Ik steek mijn tong uit naar mijn vreemde spiegelbeeld! Pats..ik liet mijn vingers los, de wangen vielen weer op de plek. Ik doe er niet aan mee. Het is echt niets voor mij, hoe ijdel ik ook ben.

Als we in het bos een oude boom zien staan, dan zijn we soms diep geroerd over de grootte van zijn takken, de weerbarstigheid van zijn knoesten, de wirwar van verstrengelde wortels en vooral zijn indrukwekkende omtrek. Die boom staat er al jaren, tientallen jaren of zelfs langer en daarvoor voelen we vaak respect en bewondering. Een jong twijgje willen we nog wel eens over het hoofd zien, maar zo’n oude boom zeker niet? Wat is dat toch met de mens dat wij zelfs met ons eigen lichaam veelal niet tevreden kunnen zijn? Terwijl  - als je het eens rustig en goed beschouwt – je lichaam er altijd is, je trouw volgt, je waarschuwt voor gevaar of pijn, je overal brengt, vele door jezelf opgelegde uitdagingen aangaat en je ook niet zomaar verlaat.

Het is nu ook niet zo dat we zo goed voor ons lichaam zorgen. Regelmatig eten of drinken we te veel of hongeren we ons juist uit voor een slanke lijn. In Amerika kijkt men niet meer op of om bij een liposuctie of maagverkleining en in Nederland vergapen we ons aan de ronduit belachelijke programma’s die hierover op TV te zien zijn.

Maar wat zou er eigenlijk gebeuren als we ervoor zouden kiezen om vanaf nu helemaal tevreden te zijn? We hebben tenslotte altijd en elke moment een keuze! Gewoon tevreden met ons zelf, tevreden met onze relatie, met onze kinderen, ons inkomen, onze baan, tevreden dat we in een veilig land wonen, tevreden dat we jong zijn en ouder worden.

We zouden kunnen beginnen met iets heel eenvoudigs:  accepteren dat onze pijnlijke ervaringen zichtbaar worden in onze iets verminderde veerkrachtigheid, dat ons verdriet lijnen vormt in de wangen, dat onze lach kraaienpootjes vormt bij de ogen en onze wat molliger buik ook kan wijzen op een evenwichtiger bestaan! Gewoon tevreden zijn met onze kleur haar, onze kleur ogen, de grootte van onze neus, de vorm van onze mond. Dat we weerbarstiger worden, een knoestige en een soms indrukwekkende  wirwar van verstrengelde huidplooien krijgen en onze omtrek iets groter is. Gewoon zijn. Zo eenvoudig is het.

Het leven is net als een film: een begin en een einde en soms loopt er een prachtige of minder prachtige verhaallijn doorheen. Als ik dan toch moet liften, dan lift ik wel mee op die lijn, dan kom ik er vast ook wel.