Chaos en stilte!

Afgelopen week was er een stroomstoring in het centrum van Haarlem. Ik was daar aan het werk, toen alle lichten uit floepten. Computers, koelkast, koffiezetapparaten, waterkoker, kopieermachine. Alles viel stil. Collegae renden hun kamers uit en een kort telefoontje verder bleek, dat het probleem niet op te lossen viel in onze meterkast. Door graafwerkzaamheden was er een kabel geraakt en 'het' zou nou wel even duren.

Na een wat vervroegde lunch met kaarslicht, vervulde ik de nodige 'electriciteitsloze' klusjes. Als ik daarmee klaar ben, voel ik de uitnodiging van de stilte om er óók even volop van te genieten.

Vanuit een stilgevallen kantoorpand glijden mijn ogen langs de stenen van het pand naast het onze, het rijtje bomen langs de speeltuin en de regen tegen mijn raam. Ik ervaar de stilte niet alleen om mij heen maar ook in mij zelf. Alsof dat samenvalt. Zittend achter het donkere beeldscherm, bekruipt me een diep gevoel van vrede en sereniteit. 

We laten ons soms dusdanig in beslag nemen door onze dagelijkse beslommeringen, dat de stilte wat naar de achtergrond schuift. Echter, deze serene stilte is er altijd, zoals een leeg schildersdoek onder een kunstwerk of zoals een leeg televisiescherm waarop een film zich afspeelt. Mijn ogen volgen de dwarrelende blaadjes, die her en der ongeordend landen op de grond. Zo vredig is het. Ik sluit mijn ogen en laat de geluiden om me heen zachtjes binnenvallen. De geluiden van kinderstemmen vanuit de nabij gelegen speelplaats vermengen zich met het geblaf van een hond. Ik hoor het verkeer voorbijgaan en vanuit de kelder klinken fanatieke geluiden, waar twee sportieve collegae een potje tafelvoetbal spelen. Wie hoort? Wat hoort? Waaraan verschijnen deze geluiden? Met een glimlach laat ik elke vraag een verwondering zijn.

Na een tijdje zo te zitten, pak ik mijn pen en blocnote en hoor mijn hand bewegen over het papier. Er verschijnen woorden, zinnen, zonder moeite, zonder richting, zonder doel. Hoe wonderlijk blijft het elke keer te ervaren hoeveel creativiteit er is te midden van deze stilte. Terwijl ik de woorden - die je nu leest - schrijf, springen de lichten aan, het kopieerapparaat spuwt zijn papieren vol enthousiasme weer uit en mijn beeldscherm doet zijn 'Windows' weer open.

Is het leven niet een continue uitnodiging de stilte te ervaren en te verdiepen, zodat het eenvoudig(er) is om te zijn met dat wat er is? Om de chaos in de wereld te ontmoeten vanuit de plek van stilte? Om de verdeeldheid te verenigen in de stilte van ons hart? Kunnen we tegelijkertijd gegrond zijn in presentie en die rust meenemen in ons dagelijkse leven? Die stilte spreekt haar eigen taal, zingt haar eigen lied en ze nodigt ons keer op keer uit naar binnen te keren, te rusten in onszelf en vanuit die bron ons dagelijkse leven te (be)leven. Zéker in de turbulente tijd waarin we ons nu bevinden, is deze weg van meditatie essentieel. Laten we elkaar ontmoeten in en vanuit deze stilte, deze bron van creatie en liefde.

Bij thuiskomst merkte ik, dat mijn man via de digitale nieuwsbronnen al had vernomen dat er een stroomstoring was geweest in Haarlem. 

'En...natuurlijk haalt die storing de headlines', denk ik bij mezelf, 'Het NOS zal niet schrijven over de allesomvattende storingsloze stilte; tenslotte verkoopt chaos beter dan stilte'. 

 

www.silent-touch.nl

Bert en Ernie trekken baantjes

Terwijl ik een beetje zilvershampoo in mijn haar masseer, luister ik onbedoeld naar het gesprek van
twee eveneens grij(n)zende heren, met wie ik samen onder de douche sta. Gewoon in een zwembad hoor, voordat je er iets van denkt. Godzijdank mag het weer: douchen na het baantjes trekken!

Ik hoor de éne man, die Bert blijkt te heten, vragen aan de andere man, die ik met een respectvolle knipoog maar even Ernie noem: 'Ben je een beetje tevreden over jezelf?'.

'Nou, Bert, eigenlijk ben ik vooral tevreden over jou! Jij zwemt een stuk harder dan toen we zijn begonnen met zwemmen. Je wil me zeker inhalen, he?!', hoor ik Ernie met enige verwondering zeggen.

'Een beetje gezonde competitie kan geen kwaad, toch?', hoor ik mezelf hardop inbrengen. Beide heren kijken elkaar en daarna mij lachend aan. Ja, dat herkennen ze wel.

Bert vertelt vervolgens dat zijn conditie inderdaad goed verbetert en dat het helpt dat hij al 15 kilo is afgevallen sinds hij is gaan diëten. Hij valt elke twee maanden maar liefst 5 kilo af en hij hoeft er nog maar 15. Het gaat heel gestaag door, vertelt Bert verder.

Nieuwsgierig vraag ik of hij nog een speciaal dieet volgt?

'Nee hoor, gewoon drie maaltijden per dag, geen tussendoortjes, maar één glaasje wijn per dag en meer bewegen.' Volgens Bert is het allemaal een kwestie van mindset. Tenslotte was hij ook zo in één keer van het roken afgekomen.

Met schuim in ons haar, komen wij tot de conclusie dat er geen ingewikkelde diëten nodig zijn, maar dat het geheime ingrediënt zéker wel een belangrijke smaakmaker is: MindSet!

Helaas kun je dat niet vinden in de schappen van de supermarkten, daar liggen vooral ziekmakende geur-, kleur- en smaakmakers. Gelukkig is het advies van Bert hier gratis aangeboden én mooie bijvangst: er komt geen E-nummer aan te pas.

Zwemgroet van

Gwendolin

www.silent-touch.nl

 

TimonLive 8 - Een engeltje op mijn schouder

Nou, wat ik nu toch weer meemaak! Baasjes kunnen het nog steeds niet geloven. Eind maart vertelde ik al over mijn nekhernia. Nadat ik daar goed van hersteld was, kreeg ik begin mei nog een flinke aanval, waarbij baasjes dachten dat ik ging hemelen. Ik piepte bij elke beweging en kon mijn kop weer niet optillen....maar na een flinke dosis pijnstillers knapte ik gewoon weer op en binnen mum van tijd lag ik weer te rollebollen en maakte gekke sprongen.

Tot vorige week...weer liet mijn nek het afweten. Ik kon niet meer op of neer, van het éne op het andere moment. Eten en drinken lukte niet meer, ik liep rondjes van de pijn en kon mijn kop niet meer optillen. Dat gaf wel even wat paniek hoor. Vrouwtje gaf me snel een pijnstiller, waarna ik in mijn mand ben gaan liggen om vervolgens bewegingsloos in slaap te vallen. Uren lag ik doodstil en als ik ook maar een haartje bewoog, piepte ik van de pijn. Baasjes dachten dat mijn laatste uur geslagen had.

Vrouwtje zat de hele dag naast me, met haar hand op mijn hart en ze zong Gayatri mantra. Dat was heel lief en geruststellend. Uiteindelijk hebben baasjes de dokter gebeld omdat ze echt dachten dat ik niet meer beter zou worden. Er kwamen zelfs een paar van de kinderen van de familie afscheid van me nemen. Ik keek niet op of om en het licht was uit mijn ogen. Ik wilde alleen maar slapen. 

Af en toe keek ik vrouwtje aan, zonder mijn kop op te lichten....tot vijf minuten voordat de dierenarts aanbelde.

Toen.. heel plotseling was ik weer helemaal beter. Ik stond in één keer op van mijn bed, ging plassen in de tuin, wilde eten en begroette vrolijk de dierenarts, die een uur te laat was. Baasjes stonden met open mond naar me te kijken en konden hun ogen niet geloven. De dokter vertelde dat ze zo laat was omdat ze in de file had gestaan. Bof ik even....als ze een uurtje eerder was geweest, dan weet ik niet of ik dit hele verhaal nog had kunnen navertellen.

Het leed was gewoon in één keer over! Komt misschien wel omdat vrouwtje de hele dag naast me heeft gezeten en Gayatri voor me heeft gezongen? Het vrouwtje zegt dat ik een paar extra engeltjes op mijn schouder heb.

Hoe dan ook: Ik spring er weer lustig op los en geniet dubbel van alle dikke knuffels.

Voorlopig moeten de Engelen nog even aan de hemelpoort op mij
wachten en laat ik dat engeltje op mijn schouder rustig zitten!

Engelachtige groet van Timon