Waar voor mijn geld

Nee, het is geen foto van de Melkweg of van de sterretjes die ik vanmiddag zag, toen ik mijn hoofd keihard stootte tegen de afzuigkap. Het zijn ook niet de lichtpuntjes in mijn leven of de door maar weinig mensen zichtbare Orb’s en ook geen slechte scene uit de film ET. Dit is gewoon een foto van het plafond in mijn floatcabine. Mijn wat? Mijn floatcabine.

Via zo’n veilingsite heeft mijn man twee bonnen gescoord voor een floatsessie. Volgens de folder de meest effectieve manier om stress te verminderen en totaal te ontspannen. Echt iets voor ons dus. We laten ons blij verrassen door de nieuwe bijna Amerikaans aandoende wellness salon bij ons in het ‘dorp’.  Een jonge gastvrouw op witte gympen, gekleed in een sportief kostuum, heet ons aller-charmantst welkom en we krijgen een stapel geplastificeerde A4’tjes in de hand gedrukt, waarop staat beschreven wat ons allemaal te wachten staat. De dame leidt ons door de bijna futuristische salon langs een rij zwaar uitziende deuren met verschillende veelbelovende naambordjes: ‘Gold, Silver, Platinum, Diamant, Ruby, Smaragd, Refress' en 'Staff’.

We are impressed.

Na de uitleg, worden we allebei in onze eigen luxe badkamer alleen gelaten met onze floatcabine: een kleine afgesloten ruimte met een laagje zout water van hooguit 80 cm, waar ik nog steeds een beetje argwanend naar binnen gluur.

De instructies volgend, glijd ik langzaam met de oordoppen stevig in mijn oren het zoute water in en ik merk inderdaad dat ik onmiddellijk begin te floaten. Mijn ogen glijden langs de donkere muren en met mijn tenen en handen geef ik mezelf af en toe een zetje en float .. Op het plafond schitteren tientallen van kleur veranderende lampjes. Ik hoor nog nèt dat er een cd op staat met ruisende zeegeluiden en daarna weet ik niets meer. Voor mijn gevoel word ik een seconde later wakker van het van te voren aangekondigde muziekje, hetgeen inhoudt dat ik dus gewoon een uur geslapen heb. Gewoon geslapen, een heel uur, in zout water! Ik voel me een beetje bij de neus genomen en het is net alsof ik geen ‘waar’ voor mijn geld heb gekregen, maar de diepe ontspanning is het bewijs van het tegendeel. De tekst op deze folder klopt.

Naderhand wordt ons weer een stapel A4’tjes overhandigd met de woorden: ‘U kunt nu lezen, wat u zoal heeft kunnen ervaren tijdens het floaten’.  Beetje lacherig word ik er wel van: hoe kunnen ze ons na zo’n behandeling juist iets aanbieden, waarbij je weer  flink in je hoofd gaat zitten? Ik leg de stapel resoluut naast me neer en ben blij dat ik direct na mijn floatsessie nog een fotootje heb gemaakt van het schitterende plafond. Zo kan ik toch nog even zien, wat ik tijdens dat hele uur ‘gemist’ heb!

Een stukje geluk op een klein kartonnetje

Terwijl mijn man zich dagelijks steeds dieper buigt over de vraag hoe de financiële wereld zich ontwikkelt of beter gezegd: afbrokkelt, buig ik me voor de zoveelste keer over wat ik nu toch in hemelsnaam moet koken vanavond.

Lekker belangrijk, gonst het in mijn hoofd. Tja: lekker & belangrijk! Ik vind het wel belangrijk als het eten lekker is. We hebben samen zes kinderen en nu valt het al niet mee om elke dag iets gezonds en lekkers te bedenken, maar als je ook nog eens te maken hebt met acht verschillende voorkeuren en afkeuren aan tafel dan wordt de lat toch al snel erg hoog gelegd.

Of de champignons liggen keurig op een rij op de rand van een bord òf de ketchup wordt uitgesmeerd over de nasi òf de pasta wordt van de ene kant naar de andere kant van het bord verplaatst. De ene wil het liefst pasta en de ander vlees met groeten, de volgende wil het liefst vis en de andere wil alleen maar vegetarisch. Gelukkig zijn er twee kids die alles eten, zolang het maar geen spruitjes zijn!

Maar goed, alle gekheid op een stokje: hoewel ik over de jaren heen wel wat makkelijker ben geworden, houd ik er altijd toch wel een beetje rekening mee..onbewust, bewust, maakt niet uit..het gebeurt gewoon. De oudste drie kinderen wonen nu niet meer thuis, dus ik heb als Gouden Regel ingesteld dat als één van hen komt eten, dan komt hun lievelingsmaal op tafel!  Lekker & belangrijk!

En ik eet gewoon wat de pot schaft, tenslotte maak ik het zelf, dus ik weet wat erin gaat. Zal ik ze vertellen dat ik vanmiddag sowieso al aan mijn eigen trekken ben gekomen, gewoon tussen de boodschappen door, met een stukje geluk op een klein kartonnetje?

Kiezen voor een betere koers

Hoe vaak stel ik mezelf niet de vraag hoe ik in Godsnaam kan bijdragen om het leed in de wereld te verlichten. De aanblik van een hongerend kind uit Ethiopië laat mij niet los. Ik voel enorme onmacht bij de berichten over misbruik van kinderen of mishandeling van mens en dier. Het lijkt wel of corruptie, machtsmisbruik, politiek steekspel steeds meer voorkomen. Voor mij wordt het in ieder geval steeds pijnlijk zichtbaarder. Ik kan en wil mijn ogen er niet voor sluiten. Maar wat kan ik hier in mijn veilige huis, met mijn lieve gezin om me heen, met een baan, familie en vrienden nu eigenlijk daadwerkelijk DOEN om het tij te keren, om de pijn te verlichten, om te steunen, te helpen? Moedeloos worden, klagen, depressief worden dat maakt het alleen maar erger.

Op mijn zoektocht naar een manier om Licht in de duisternis te brengen, zag ik recent een site van Inelia Benz, een van geboorte Chileense vrouw die eerst jarenlang de leer van Buddha volgde èn praktiseerde en daarna Lightworkers en Lightwarriors ondersteuning gaf. In een van haar nieuwsbrieven legt ze het volgende uit:

‘Learn the rules.  And the first, and most important rule to learn, is that whatever happens on the planet, or in your life, cannot happen if you do not agree with it. And everything that happens, happens because you either agree with it, or do not cast a vote.

It is not up to me to decide how fast we remove the shadows and step fully into the new, higher vibrational, reality. Why wait 3 generations when we could have it in 3 months? We decide. We decide what we agree with and what we don't agree with.

We all cast our vote.

So here is what we do, here is how we cast our vote:

Choose a person, situation, location, personal topic, or worldwide event, that you do not agree with. Then, draw a red circle around it, and a line across it. Say the words, "I do not agree with this".  Next, visualize what you would like to see, what you do agree with, and place a green tick next to it. It is very, very simple, and quick. So much so, that one might think it is not life changing, but it is.  Try it.  Try it with the big things, and the little things. Use it every day, and watch. What do you have to lose by trying it out? Nothing.’

Het idee dat we volgens haar een keuze hebben, spreekt mij persoonlijk wel aan. Samen zijn we sterk, dus als we nu allemaal een grote streep zetten door de negatieve situaties en onze focus richten op Liefde, wat hebben we dan te winnen?

Inelia vraagt nog bescheiden wat je te verliezen hebt, maar ik vraag liever: waarom ben ik niet eerder begonnen?

Ken je koers & zet je koers

Hoe vaak stel ik mezelf niet de vraag hoe ik in Godsnaam kan bijdragen om het leed in de wereld te verlichten. De aanblik van een hongerend kind uit een 'derdewereldland' laat mij niet los. Ik voel enorme onmacht bij de berichten over misbruik van kinderen of mishandeling van mens en dier. Het lijkt wel of corruptie, machtsmisbruik, politiek steekspel steeds meer voorkomen. Voor mij wordt het in ieder geval steeds pijnlijk zichtbaarder. Ik kan en wil mijn ogen er niet voor sluiten. Maar wat kan ik hier in mijn veilige huis, met mijn lieve gezin om me heen, met een baan, familie en vrienden nu eigenlijk daadwerkelijk DOEN om het tij te keren, om de pijn te verlichten, om te steunen, te helpen? Moedeloos worden, klagen, depressief worden dat maakt het alleen maar erger.

Op mijn zoektocht naar een manier om Licht in de duisternis te brengen, zag ik recent een site van Inelia Benz, een van geboorte Chileense vrouw die eerst jarenlang de leer van Buddha volgde èn praktiseerde en daarna Lightworkers en Lightwarriors ondersteuning gaf. In een van haar nieuwsbrieven legt ze het volgende uit:

‘Learn the rules.  And the first, and most important rule to learn, is that whatever happens on the planet, or in your life, cannot happen if you do not agree with it. And everything that happens, happens because you either agree with it, or do not cast a vote.

It is not up to me to decide how fast we remove the shadows and step fully into the new, higher vibrational, reality. Why wait 3 generations when we could have it in 3 months? We decide. We decide what we agree with and what we don't agree with.

We all cast our vote.

So here is what we do, here is how we cast our vote:

Choose a person, situation, location, personal topic, or worldwide event, that you do not agree with. Then, draw a red circle around it, and a line across it. Say the words, "I do not agree with this".  Next, visualize what you would like to see, what you do agree with, and place a green tick next to it. 

It is very, very simple, and quick. So much so, that one might think it is not life changing, but it is.  Try it. Try it with the big things, and the little things. Use it every day, and watch. What do you have to lose by trying it out? Nothing.’

Het idee dat we volgens haar een keuze hebben, spreekt mij persoonlijk wel aan. Samen zijn we sterk, dus als we nu allemaal een grote streep zetten door de negatieve situaties en onze focus richten op Liefde, wat hebben we dan te winnen?

Inelia vraagt nog bescheiden wat je te verliezen hebt, maar ik vraag liever: waarom ben ik niet eerder begonnen?

Eén zwaluw maakt nog geen zomer. Maar wat dan wel?

Mijn oog valt op een heel klein papiertje op onze koelkast: ‘Eén zwaluw maakt nog geen zomer. Een pilsje op het terras wel. Van Loesje.’ Geen idee hoe dat kattebelletje daar komt, maar het zet me wel aan het denken: Wat maakt mijn zomer eigenlijk zomer, behalve dan natuurlijk dat pilsje op een terras?

Hoewel het een bijzonder zonnig en bijna te droog voorjaar was, is de zomer nog steeds ver te zoeken. In de krant las ik laatst het opbeurende bericht dat we dit jaar slechts zeven (!) zomerse dagen hebben gehad in tegenstelling tot de normale 21 en de voorspelling in ditzelfde bericht voor de komende jaren wil ik zo snel mogelijk vergeten. Het is inmiddels september dus de zomer is officieel voorbij en ik hoop – en met mij velen, denk ik zo – op een mooie nazomer. De vraag blijft: 'Wat maakt mijn zomer nu zomer?'

Is dat die zomerse avond in Italië met oude en nieuwe vrienden of de overnachting in een krakkemikkig, maar o zo romantisch pensionnetje op de heenreis? Of die wandeling tussen de regenbuien door met een warme sjaal om mijn nek, maar waarbij ik ineens een rij jonge zwanen zie, die met militaire precisie achter hun ouders aanzwommen. Zij hadden helemaal geen last van de plensbui, waar ik tot over mijn oren in verzoop. Ik heb genoten van onze rennende honden door de branding, terwijl de zon de avondlucht paars kleurde. Of een gestolen momentje tijdens de lunchpauze met mijn collega op het stoepje, terwijl we in dat ene miezerige straaltje zon ons boterhammetje opaten. Wellicht dat blije gebruinde gezicht van mijn dochter die terugkwam van haar eerste jongerenvakantie. Met stip: die twee zonnige dagen op het strand, waarbij we achter windschermen tevergeefs beschutting zochten tegen de oerhollandse oostenwind en net deden of het warm was? Of toch die op de verlossende kus wachtende kikker tijdens ons verblijf in het Zwarte Woud? Al die kleine momenten maken van mijn dag in elk geval een mooie dag!

Maar, waar ik nu een mooi zomers gevoel aan over houd, is de voetafdruk die ik gisteren in het zand zag staan. Het valt je eigenlijk niet eens op en toch vind ik het iets bijzonders. Tussen de volwassen schoenafdrukken en een afdruk van een trouwe viervoeter, staat een perfecte afdruk van een klein perfect voetje, met perfecte teentjes, van een perfect mensje. Stap voor stap op weg..dribbelend, stilstaand, doorstappend, maar in ieder geval op weg. Zelfs zonder een koud pilsje wordt het dan ineens echt zomer.