'Vaststelling van een toestand op basis van bepaalde gegevens'. Dat is de betekenis van het woord diagnose.
Zo'n vaststelling kan best praktisch zijn. Tenslotte kunnen we binnen bepaalde therapieën en wetenschappelijk bewezen oplossingen een behandelplan opstellen en uitvoeren.
Ik begrijp dat en ondersteun dat. Maar toch...Het zet ook iets vast en hoe zit het met de 'onbepaalde' gegevens, die zich niet zo makkelijk laten inkaderen?
Toen er een tijd geleden in ons gezin een diagnose werd gesteld, belandden ook wij in behandelplannen, -trajecten en wetenschappelijk bewezen onontkoombaarheden.
In mijn frustratie en angst had ik zelf ook maar 'vastgesteld' wat de oorzaak van de ontstane 'toestand' was, waarover de onverbiddelijke diagnose toch al werd vastgesteld. Eigenlijk wist ik 100% waardoor HET kwam. Totdat ik een bevriende arts hierover sprak. Ik ben hem dankbaar voor zijn kritische en confronterende vraag, waarmee hij me een behoorlijke wake-up call en life-changing experience gaf:
'Weet je zeker dat je de oorzaak kent?'
'Ja, het kan bijna niet anders!'
Hij keek me forsend aan, werd even stil en vervolgde toen:
'Als jij 100% zeker weet dat het hier- of daardoor komt, dan sluit je ook 100% alle eventuele andere oorzaken en daarmee ook de opties tot genezing uit'.
BENG! BIG BENG!
Met deze éne zin stortten wat dichtgetimmerde muren ineen, werd de sowieso overbodige zelfingenomendheid ontzenuwd en waterdichte argumenten ontkracht.
Tegelijk met het opgeven van mijn-100%-zeker-te-weten-oorzaak, kwam er een 100%-opening-aan-opties en een niet te bevatten gevoel van vrijheid en compassie, alsof er een last van mijn schouders viel. Daarmee is de 'toestand' gewoon geen toestand meer.
Vergeleken bij deze zee van mogelijkheden, lijkt elke diagnose meer op een afschuwelijke hypnose.
Sindsdien neem ik elke diagnose met een 100% korreltje zout.
Meer weten over bewustwording?
