Een lied voor moeders

And you shouldn't blow the chance
When you've got the chance to say

I love you
I honestly love you

Woorden, klein en liefdevol gezongen door een jonge meid. Een dochter zong vanavond een liedje voor haar moeder, op haar 50ste verjaardag.  Zij schitterde door haar zang, maar het hele gezin schitterde door haar heen. Het liedje duurde hooguit vijf minuten, maar in die woorden zong dit meisje voor mijn gevoel niet alleen voor haar moeder, maar zong ze voor en door het hele gezin. Terwijl ze zong, werd het gevoel nog vele malen groter. Zij zong het lied, zoals wij dochters dat allemaal zingen voor onze moeders, vaak in stilte, soms uit volle borst en soms, heel soms, wel eens met tegenzin maar dat lied zal altijd zingen in ons hart.

De één heeft niet de stem om te zingen en de ander kan de juiste woorden niet vinden. De één is beter in daden en de ander in een klein gebaar, maar hoe dan ook: we voelen hetzelfde en wat dankbaar ben ik dat ik van deze uiting van pure liefde getuige mocht zijn. De klank van liefde van dit gezin kwam uit de mond van dat ene meisje, maar voor mij klonk het als een Lied voor Moeders rechtstreeks uit het hart van Iedere Dochter.

I honestly love you

'Fulluw mi'

Onverwachts moesten mijn zus en ik naar Arras, Noord-Frankrijk. Hoewel de reden niet zo leuk was en een resolute streep zette door een gepland weekendje weg, bood deze rit van een kleine vier uur ook een moment om bij te praten. Ongestoord bijkletsen: geen werk, geen kinderen, geen eten maken, geen afspraken waar we heen moeten, geen honden die moeten worden uitgelaten, gewoon even een momentje voor onszelf.

Om ongeveer half 12 kwamen we aan in Arras. De WegWijsPiet bracht ons niet verder dan ‘Centre’ en de Iphone leidde ons uiteindelijk naar een weliswaar prachtig plein, maar daar lag niet ons hotel. Hopeloos blond in een keer, allebei. En na wat doelloos rondjes rijden, spraken we een man aan. In mijn beste Frans duidde ik hem waar we heen moesten. Hoofdschuddend en met de handen ten hemel geheven, maakte hij duidelijk dat we niet op de goede plek waren. Tja, dat wisten we al. We stonden op de Place de Heros. Ik maakte nog een grapje, dat we dus precies op de juiste plek waren en juist op zoek waren naar een echte Hero. Hij aanschouwde ons nog eens goed en een brede glimlach brak door op zijn gezicht. Al mompelend dat het allemaal  trop compliqué pour expliquer was, zei hij: ‘Fulluw mi’.  Even waanden we ons terecht gekomen in een aflevering van ‘Alo Alo’. Maar hij stapte in zijn auto en in hoog tempo snelden we achter hem aan, door de bochtige straatjes van Arras.

Even dachten we nog dat hij ons ‘ik-weet-niet-waar-naar-toe-zou-brengen-en-ons-daarna-ik-weet-niet-wat-zou-aandoen’. Maar na een kleine 10 minuten kwamen we dan toch aan bij Hotel L’Univers. Onze held tikte tegen zijn petje en blies een luchtkus en bevestigde ons Universele vertrouwen: er is altijd een Held op de juiste plek.

Geen natuurlijke vijand?

Het blijft me verbazen: de problematiek rond de damherten in de Amsterdamse Waterleidingduinen. Hoe is het toch mogelijk dat onschuldige herten voor een probleem zorgen? In de wandelgangen heb ik horen fluisteren dat het te veel aan herten in deze duinen is ontstaan òfwel door ontsnapping uit een park òfwel doordat er een aantal herten is uitgezet in dit gebied. Ze hebben in ieder geval geen reuzensprong gemaakt vanuit de Veluwe. Of een tunnel gegraven, waardoor ze massaal op hun knietjes naar onze waterleidingduinen zijn gekropen. De mens heeft hier dus een handje in gehad.

Deze herten leven er lustig op los in onze duinen. Mede door het feit dat ze geen 'natuurlijke vijand' kennen, leven ze er zelfs zo lustig op los dat de populatie te groot wordt, waardoor verkeersongelukken toenemen, de reeënbevolking in de verdrukking komt, tuinen worden kaalgevreten. Er moet een oplossing komen voor iets dat we zelf hebben gecreëerd. Die beslissing is nog niet zo eenvoudig.

In soorgelijke gebieden wordt door middel van actief beheer de populatie enigszins beschaafd opgelost (damage controle, zal ik maar zeggen) door middel van actief beheer: de zwakste dieren worden door bosbeheer/professionele jagers afgeschoten en komen bij de poelier terecht. Het actieve beheer gebeurt zorgvuldig, door mensen, die met respect omgaan met natuur en hun bewoners. Niet dat ik voor afschieten ben, verre van zelfs, maar als we mens ..uh mans.. genoeg zijn om het probleem te creëren, laten we dan vooral mans genoeg zijn om het op een zo netjes mogelijke manier op te lossen.

In de Amsterdamse Waterleidingduinen blijken de tussenoplossingen, hekken, wildroosters e.d., niet afdoende te zijn en ondertussen blijft de hertenbevolking en daarmee de problematiek groeien. Afschieten is gruwelijk, maar is het niet nog veel erger voor dier en mens als er straks massaal afgeschoten moet worden? Het gaat mijn burgerpetje een beetje te boven waarom de discussie hierover zo lang duurt.

Op 11 juli a.s.is er weer overleg tussen de provincies Noord- en Zuid-Holland, de gemeente Amsterdam en duinbeheer Waternet over een speciale ontheffing over het afschieten van de damherten die buiten ‘hun vaste leefgebied’ treden.

Met pijn in mijn hart wacht ik de uitkomst van dit overleg af...en een klein stemmetje in mij blijft maar roepen: Alsof herten zich ermee bezig houden wat nu precies hun vaste leefgebied is? Deze herten wanen zich inmiddels volkomen veilig en denken dat ze geen natuurlijke vijanden hebben. Misschien kunnen we een waarschuwingsbord ophangen voor deze dieren:

 'Pas op: U nadert uw natuurlijke vijand'.

maar uiteindelijk geldt dat bord voor ons.