TOP! Echt helemaal Top!

Dat hoor ik niet vaak op de vraag ‘Hoe gaat het met je?’. Tijdens één van de wandelingen met de honden kwam ik in het Amsterdamse Bos een oude vriendin van mijn ouders tegen en zonder enige aarzeling kwam deze reactie. Heerlijk nieuws want ook deze vriendin heeft zich wel eens anders gevoeld. Maar vandaag vertelde ze vol enthousiasme dat ze haar droom eindelijk werkelijkheid zag worden: een eigen bedrijf. Ze is inmiddels 63 jaar en ze was dolblij dat het er nu dan eindelijk van kwam! De komende jaren zou ze zich nog volop in gaan zetten, maar daarna zou ze een superviserende rol krijgen. In één adem vertelde ze over haar jarenlang lobbyen, de zoektocht naar betrouwbare mensen, het harde werken en de lastige gesprekken met belanghebbenden. Nu was het haar gelukt! Daarna stond ze me verwachtingsvol en dolgelukkig aan te kijken. Wat werd ik blij van dit enthousiasme!

Ik denk dat een droom vaak begint met een plan en vaak sneuvelt het plan al voordat deze helemaal is afgemaakt en daarmee verdwijnt de droom. En succes komt helaas niet vanzelf aanwaaien. Zo’n droom wordt pas werkelijkheid als je deze duidelijk en in elk detail voor ogen hebt en dat je vervolgens je focus daarop houdt. Niet alleen zo’n droom en focus is voldoende, maar vooral de committent om de praktische stappen te zetten je doel te bereiken. Deze dame was erin geslaagd!

Ik realiseer me maar weer eens dat het hebben van een droom voor iederéén is weggelegd, maar dat niet iedereen er zo bewust mee bezig is of dat niet iedereen zo’n specifieke, tastbare en meetbare droom heeft. Niet iedereen realiseert zijn droom, maar velen zijn onderweg: vallen, opstaan, nog maar eens proberen, je droom een beetje bijstellen of zelfs door omstandigheden of zonder omstandigheden een hele nieuwe droom zoeken. Volgens mij hoort het er allemaal bij. Mijn boekenkast staat vol met boeken om ‘succesvol’ te worden. Dr. Wayne Dyer, Deepak Chopra en Stephen R. Covey leiden mij regelmatig mee in Het Grote Plan en ik heb al menig Aha-zit-dat-zo-momentje meegemaakt.

Is het hebben van een meetbare droom nu echt iets waar we naar op zoek zijn? Moeten we echt zichtbaar succesvol zijn voordat we tevreden zijn? En hoe ver gaan we om succesvol te zijn? Ten koste van wat? En wat is succesvol eigenlijk?

Voor iedereen zal de definitie verschillen of in elk geval de persoonlijke beleving. Ik denk wel dat we het er allemaal over eens zijn dat Steve Jobs op vele gebieden en ook nog zichtbaar succesvol was, maar omdat het overgrote deel van de wereldbevolking geen plek op dat podium heeft, vraag ik me af: maakt dat ons zoekers minder succesvol? Minder belangrijk? Minder waard? Nou mooi niet dus!

Voor mijn gevoel is het ‘succes’ bij de een gewoon zichtbaarder dan bij de ander. Een leraar die erin slaagt een ongeïnteresseerd kind te enthousiasmeren, is voor mij succesvol. Een gezin, dat lief en leed met elkaar deelt, is succesvol. Een mediator, die erin slaagt twee partijen naast elkaar te krijgen in plaats van tegenover elkaar, is succesvol. Een buurvrouw, die een luisterend oor biedt, is succesvol. De bakker of de groenteman, die hun waren met zorg aanbieden, zijn succesvol.  Een bedrijf waarbij alle medewerkers zich gehoord en betrokken voelen, is succesvol. De dochter, die jarenlang haar zieke moeder verzorgt, is succesvol. De patient die door alle pijn heen doorzet in de soms uitzichtloze revalidatie, is succesvol. De zus, die de wind onder mijn vleugels blaast, is succesvol.

De gemeenschappelijke noemer hierin is aandacht. En deze aandacht is wellicht voor de buitenwereld niet zo belangrijk, maar het zorgt er wel voor dat er een glimlach op je gezicht verschijnt, waardoor je blij bent met een klein gebaar, waardoor je je verbonden voelt en waardoor je je kunt verheugen in het succes van een ander.

Eigenlijk gaat het dan toch best TOP met velen van ons?!

Snert wéér?

Wat een snertweer..wat een snertregen..wat een snertzooi! Op tv zag ik laatst dat de Snertdiscussie over Zwarte Piet en Gekleurde Piet alweer leidde tot veel commotie, omdat dit weer wel of geen discriminatie zou zijn. Deze Sinterklaas zou daar wel raad mee weten: Hup, met de roe en in de zak naar Spanje! Nazenden is ook nog mogelijk! (of is dit nu eigenlijk ook discriminatie??)

Ook één van onze pubers maakte zich in zijn gedicht een beetje druk over de oprechtheid van de Goede Sint:

'Even tussendoor, gewoon omdat het kan hoor..
Vind jij Sint ook niet een beetje pedofiel?
Sint zit altijd met kleine kindjes op schoot, dat is toch een beetje iel…'

Maar wat mij betreft is de gedachte achter dit feest nog steeds even mooi en ondanks de commerciële gekte eromheen, waarin trouwens ieder een keuze heeft, is en blijft dit feest een samenzijn van gezinnen, vrienden, familie. Een dolle avond thuis vol fantasie, geloof, aandacht, een grap en een grol en in ons geval komt daar ook nog eens een bijna onfatsoenlijke hoeveelheid SNERT aan te pas.

Een toepasselijke maaltijd: alléén smaakt zo’n spliterwt naar helemaal niks, maar als je daar de goede ingrediënten bij doet, zout met aandacht, pepert met vrolijkheid, aanlengt met wat liefde en opwarmt met geduld, dan is dit niet wéér Snert maar Snertlekker!

Heb jij ook last van een SOA?

Niet schrikken, want dit is niet wat je denkt..Mijn kinderen overvallen mij altijd met de meest bijzondere uitspraken, die ik al jaren verzamel in een klein schriftje. Gelukkig is dit schriftje nog niet helemaal vol, want ik mag regelmatig toch nog een nieuw woord of gekke zin toevoegen aan mijn verzameling: Op de vraag of we dit jaar naar Sail Amsterdam zouden gaan, keek er ééntje wel heel erg op zijn neus…die dacht namelijk dat we gezellig met z’n allen naar Amsterdam gingen voor: De Uitverkoop. Zo was mijn jongste laatst op zoek naar de noodINgang en wilde mijn zoon een heuse kibbelingtas. Woorden blijven bijzondere dingen..

Enige tijd geleden hoorde ik dat een leraar op school een ingeleverd werkstuk behoorlijk KUT had bevonden. In mijn onschuld reageerde ik verontwaardigd en wilde al bijna de school bellen, maar geruststellend werd mij meegedeeld dat dit gewoonweg Kwalitatief Uitermate Teleurstellend betekende. Dat ik dáár nu niet op was gekomen??

Afgelopen week verzuchtte één van de jongens dat hij echt serieus last had van een SOA. Onze lepels kletterden op de borden, monden vielen open en het werd even stil. Maar hij doelde slechts op zijn Facebook-activiteiten: een Studie Ontwijkende Activiteit. Tenslotte was hij daar per dag toch wel zo’n anderhalf uur mee bezig…en met hem natuurlijk velen.

Daaraan koppel ik meteen maar even de vraag of deze media nu met recht Sociale Media wordt genoemd of mag je het soms ook kwalificeren als A-Sociale Media? Laatst zat ik op een bankje op Schiphol te wachten en tegenover mij zaten twee jonge meiden, jaar of 17, met allebei een laptop op schoot en een telefoon in de hand. Al snel voegden nog drie jongens van dezelfde leeftijd zich bij de meisjes..óók gewapend met telefoon en de bijbehorende oordoppen. Af en toe wijst de één de ander wat aan op zijn/haar scherm en soms worden de telefoons naast elkaar gehouden. De communicatie gaat uitsluitend via het beeldscherm, soms kan er nog een stomp in het middenrif vanaf om even de aandacht te krijgen, maar daar blijft het dan ook bij. Dit is dus wat men noemt: sociale media! Hier zit de toekomst..Bij elkaar? Met elkaar? Zonder elkaar?

Meest opmerkelijke bericht afgelopen week was nog wel dat zelfs een bruid tijdens de huwelijksplechtigheid de telefoon tussen haar boezem uitviste en nog een een berichtje las. Ahum...wat is daarop uw antwoord?

We mogen er allemaal aan mee doen, maar laten we ons beschermen tegen deze niet alleen Studie, maar soms ook Sociaal Ontwijkende Activiteit en elkaar vaker gewoon even vasthouden?

Die pet past ons allemaal??

Dat was toch wel weer de Understatement of the Day tijdens de herhalingscursus bedrijfshulpverlening.

Om acht uur in de ochtend was het aantreden geblazen en met een groep van  15 mannen en vrouwen zaten we allemaal een beetje onwennig en nog wat slaperig op onze stoeltjes, terwijl de instructeur opgewekt, voor mijn gevoel op dit tijdstip een beetje veel tè opgewekt, het dagprogramma uitlegde. Zo begon onze ‘herhalingscursus brandjes blussen’. Een beetje oneerbiedig gezegd, bleek al snel, want de instructeur maakte ons al snel duidelijk dat het een heel serieuze aangelegenheid was.

De mouwen werden opgestroopt en we hezen ons in de BHV-pakken, compleet met laarzen en helm. We zien er in ieder geval indrukwekkend en serieus uit. In kleine groepjes moesten we de zgn. deurprocedure uitvoeren en met diverse brandblussers branden blussen. Ook al zaten er toch wel ervaren BHV-ers tussen, de blunders waren niet van de lucht. Vooral toen één van cursisten de waterslang ter hand pakte en controleerde of er druk op stond….Ja, die stond erop! Ze was alleen vergeten dat ze de slang gericht hield op de instructeur en zijn lieftallige assistente, die beiden de volle laag kregen. Hilariteit alom natuurlijk! En dat je kennelijk niet leert van andermans fouten, bleek al snel toen een andere cursist dit nogmaals dunnetjes overdeed en voordat we het wisten, stonden we allemaal als verzopen katjes te druipen in onze speciale laarzen. Zo'n slang kan best een eigen leven leiden.

Na de noodzakelijke afdroogpauze kregen we praktijkoefeningen in de scenarioruimte om onze daadkracht en optreden in een gevaarlijke situatie te toetsen. De inmiddels zenuwachtig geworden cursisten, overigens variërend van beveiliger tot griffier, kregen allemaal een rol toebedeeld: slachtoffer, BHV-er, coördinator, observator! Rollen die we allemaal met verve uitvoerden (een aantal van ons zou geen gek figuur slaan op het toneel). Dat deze simulatie o zo belangrijk is, bleek wel weer uit het feit dat er – ondanks dat we allemaal wisten dat het een oefening was – toch chaos en paniek uitbrak. De instructeur moest herhaaldelijk ingrijpen omdat we onszelf één voor één in gevaar brachten tijdens onze blus- of reddingsacties omdat de adrenaline gewoonweg door ons lichaam gierde. Dat er zelfs een heel team sneuvelde in ons spel, waaronder notabene de BHV-ers zelf, sloeg toch wel in als een bom! Een beetje lacherig en beschaamd luisterden we naar de evaluatie, waarin niets en niemand werd gespaard, en schoorvoetend moesten we de instructeur gelijk geven dat ‘een herhalingscursus brandjes blussen’ de lading niet bepaald dekt.

De instructeur sloot de ochtend af met de wijze woorden: De letters BHV staan voor

Blijf Heel Veilig.

Ik ga weg met de hoop dat ik nooit een brandje hoef te blussen en met een nòg dieper respect voor de echte Brandweermannen. Dat is geen helm, dat is geen pet, dat is Chapeau!

Love, Love, Love

Iedereen lijdt aan dezelfde ziekte, ken je hem al? ‘Drukte’. Ik sta zelf vooraan in de rij: ik heb het zo idioot druk en het lijkt wel alsof alles steeds sneller voorbij gaat en dat er echt steeds minder uren in zo’n dag zitten. Het kan gewoon niet anders! Ik ben toch niet gek of zo? En als iedereen hier nu toch over klaagt, kunnen we dan ergens een officiële klacht indienen? Kunnen we een vakbond in het leven roepen en dan gaan staken? Kunnen we een medicijn krijgen voor deze aandoening, die we  ‘drukte’ noemen? Wie het weet, mag het zeggen! 

Een nog ander fenomeen: overal vervullen we een rol, de rol van vader, van moeder, van partner, van geliefde, van werknemer, van werkgever, van moeder, van kind en we kennen onze rollen allemaal even feilloos. We zijn continu op weg, gaan van cursus naar cursus, van opleiding naar opleiding. Een onafgebroken stappenplan om IETS te bereiken of IEMAND te worden. In elke situatie stappen we met het grootste gemak van de ene rol in de andere. We hebben het er maar druk mee en je zou er vermoeid van raken.
En zo stond ik laatst met een goede kennis te praten in de kroeg op een gewone vrijdagavond, na een razend drukke werkweek. Wat is het dan een cadeau als je in zo’n onverwacht gesprek opeens even ‘wakker’ wordt. Alsof de STOP knop wordt ingedrukt en we even stil werden. Praten zonder masker op, gewoon eerlijk en open praten over de onzekerheden, die we tenslotte allemaal hebben. Over de zoektocht, die ons soms zo eenzaam maakt en over de dingen die er echt toe doen. Zoals ons afvragen waar inspiratie nu eigenlijk vandaan komt? Over onze patronen die we steeds beter herkennen, maar nog niet kunnen ontwarren. Waarom we ons laten misleiden door onze ‘drukte’ en soms verstrikt raken in ons rollenspel. Waarom muziek een boodschap overbrengt? Waarom muziek zo belangrijk is? Hoe we kunnen ophouden met steeds maar iets bereiken en beginnen met gewoon maar eens ‘zijn’. En hoe we voor elkaar kunnen zorgen, zodat we niet verdwalen!

Wat een fijn gesprek met deze man! Het is bijna logisch dat hij zich tooit met de tekst van de Beatles, inspiratie recht vanuit zijn hart:
Love, love, love, love, love, love, love, love, love

There’s nothing you can do that can’t be done.
Nothing you can sing that can’t be sung.
Nothing you can say but you learn how to play the game
It’s easy

There’s nothing you can make that can’t be made.
No one you can save that can’t be saved.
Nothing you can do but you can learn how to be you
in time - It’s easy.

There’s nothing you can know that isn’t known
Nothing you can see that isn’t shown.
Nowhere you can be that isn’t where you’re meant to be
It’s easy.

MasterPeace

Mijn handen blijven even stil hangen boven het toetsenbord. In afwachting. 'Hoor ik het nu goed?' De klanken van ‘A brand new day’ zwellen aan en vullen langzaam maar zeker de straten van de Vijfhoek in Haarlem, waar ook mijn werk gevestigd zit. Dit nummer uit The Wiz heeft niet alleen magische klanken maar ook een inspirerende tekst, die we uit volle borst graag meezingen!

Everybody be glad
Because the sun is shining just for us
Everybody wake up
Into the morning into happiness
Hello world
It's like a different way of living now
And thank you world
We always knew that we'd be free somehow
In harmony
And show the world that we've got liberty

Goed om op deze 'just another day at the office' even wakker geschud te worden.

Ik zie dat achter de muziekwagen een stoet jonge mensen loopt met gekleurde balonnen in de hand. Nu is dit nummer opbeurend van zichzelf, maar de energie, die deze groep jonge mensen uitstraalt, werkt aanstekelijk. Ik gooi de ramen van mijn kantoor open en adem deze opwekkende energie in! Ik laat mijn werk even mijn werk en mijn werkgever even mijn werkgever en schiet snel mijn jas aan want ik wil niets missen van deze vrolijke optocht. Allemaal blije gezichten en bij navraag blijkt dat het leerlingen van het ECL zijn, die op het Nieuwe Kerksplein hun vredeswensen de lucht zullen laten ingaan.

Een prachtig initiatief van MasterPeace en het ECL met als doel De wereld een beetje beter maken! Daar ben je nooit jong genoeg voor en al helemaal nooit te oud! Ik ga vanavond mijn eigen vredeswens weer de kosmos in gooien!
Meer activiteiten zijn te volgen op www.peacemaster.nl of www.masterpeace.org.

Waar voor mijn geld

Nee, het is geen foto van de Melkweg of van de sterretjes die ik vanmiddag zag, toen ik mijn hoofd keihard stootte tegen de afzuigkap. Het zijn ook niet de lichtpuntjes in mijn leven of de door maar weinig mensen zichtbare Orb’s en ook geen slechte scene uit de film ET. Dit is gewoon een foto van het plafond in mijn floatcabine. Mijn wat? Mijn floatcabine.

Via zo’n veilingsite heeft mijn man twee bonnen gescoord voor een floatsessie. Volgens de folder de meest effectieve manier om stress te verminderen en totaal te ontspannen. Echt iets voor ons dus. We laten ons blij verrassen door de nieuwe bijna Amerikaans aandoende wellness salon bij ons in het ‘dorp’.  Een jonge gastvrouw op witte gympen, gekleed in een sportief kostuum, heet ons aller-charmantst welkom en we krijgen een stapel geplastificeerde A4’tjes in de hand gedrukt, waarop staat beschreven wat ons allemaal te wachten staat. De dame leidt ons door de bijna futuristische salon langs een rij zwaar uitziende deuren met verschillende veelbelovende naambordjes: ‘Gold, Silver, Platinum, Diamant, Ruby, Smaragd, Refress' en 'Staff’.

We are impressed.

Na de uitleg, worden we allebei in onze eigen luxe badkamer alleen gelaten met onze floatcabine: een kleine afgesloten ruimte met een laagje zout water van hooguit 80 cm, waar ik nog steeds een beetje argwanend naar binnen gluur.

De instructies volgend, glijd ik langzaam met de oordoppen stevig in mijn oren het zoute water in en ik merk inderdaad dat ik onmiddellijk begin te floaten. Mijn ogen glijden langs de donkere muren en met mijn tenen en handen geef ik mezelf af en toe een zetje en float .. Op het plafond schitteren tientallen van kleur veranderende lampjes. Ik hoor nog nèt dat er een cd op staat met ruisende zeegeluiden en daarna weet ik niets meer. Voor mijn gevoel word ik een seconde later wakker van het van te voren aangekondigde muziekje, hetgeen inhoudt dat ik dus gewoon een uur geslapen heb. Gewoon geslapen, een heel uur, in zout water! Ik voel me een beetje bij de neus genomen en het is net alsof ik geen ‘waar’ voor mijn geld heb gekregen, maar de diepe ontspanning is het bewijs van het tegendeel. De tekst op deze folder klopt.

Naderhand wordt ons weer een stapel A4’tjes overhandigd met de woorden: ‘U kunt nu lezen, wat u zoal heeft kunnen ervaren tijdens het floaten’.  Beetje lacherig word ik er wel van: hoe kunnen ze ons na zo’n behandeling juist iets aanbieden, waarbij je weer  flink in je hoofd gaat zitten? Ik leg de stapel resoluut naast me neer en ben blij dat ik direct na mijn floatsessie nog een fotootje heb gemaakt van het schitterende plafond. Zo kan ik toch nog even zien, wat ik tijdens dat hele uur ‘gemist’ heb!

Een stukje geluk op een klein kartonnetje

Terwijl mijn man zich dagelijks steeds dieper buigt over de vraag hoe de financiële wereld zich ontwikkelt of beter gezegd: afbrokkelt, buig ik me voor de zoveelste keer over wat ik nu toch in hemelsnaam moet koken vanavond.

Lekker belangrijk, gonst het in mijn hoofd. Tja: lekker & belangrijk! Ik vind het wel belangrijk als het eten lekker is. We hebben samen zes kinderen en nu valt het al niet mee om elke dag iets gezonds en lekkers te bedenken, maar als je ook nog eens te maken hebt met acht verschillende voorkeuren en afkeuren aan tafel dan wordt de lat toch al snel erg hoog gelegd.

Of de champignons liggen keurig op een rij op de rand van een bord òf de ketchup wordt uitgesmeerd over de nasi òf de pasta wordt van de ene kant naar de andere kant van het bord verplaatst. De ene wil het liefst pasta en de ander vlees met groeten, de volgende wil het liefst vis en de andere wil alleen maar vegetarisch. Gelukkig zijn er twee kids die alles eten, zolang het maar geen spruitjes zijn!

Maar goed, alle gekheid op een stokje: hoewel ik over de jaren heen wel wat makkelijker ben geworden, houd ik er altijd toch wel een beetje rekening mee..onbewust, bewust, maakt niet uit..het gebeurt gewoon. De oudste drie kinderen wonen nu niet meer thuis, dus ik heb als Gouden Regel ingesteld dat als één van hen komt eten, dan komt hun lievelingsmaal op tafel!  Lekker & belangrijk!

En ik eet gewoon wat de pot schaft, tenslotte maak ik het zelf, dus ik weet wat erin gaat. Zal ik ze vertellen dat ik vanmiddag sowieso al aan mijn eigen trekken ben gekomen, gewoon tussen de boodschappen door, met een stukje geluk op een klein kartonnetje?

Kiezen voor een betere koers

Hoe vaak stel ik mezelf niet de vraag hoe ik in Godsnaam kan bijdragen om het leed in de wereld te verlichten. De aanblik van een hongerend kind uit Ethiopië laat mij niet los. Ik voel enorme onmacht bij de berichten over misbruik van kinderen of mishandeling van mens en dier. Het lijkt wel of corruptie, machtsmisbruik, politiek steekspel steeds meer voorkomen. Voor mij wordt het in ieder geval steeds pijnlijk zichtbaarder. Ik kan en wil mijn ogen er niet voor sluiten. Maar wat kan ik hier in mijn veilige huis, met mijn lieve gezin om me heen, met een baan, familie en vrienden nu eigenlijk daadwerkelijk DOEN om het tij te keren, om de pijn te verlichten, om te steunen, te helpen? Moedeloos worden, klagen, depressief worden dat maakt het alleen maar erger.

Op mijn zoektocht naar een manier om Licht in de duisternis te brengen, zag ik recent een site van Inelia Benz, een van geboorte Chileense vrouw die eerst jarenlang de leer van Buddha volgde èn praktiseerde en daarna Lightworkers en Lightwarriors ondersteuning gaf. In een van haar nieuwsbrieven legt ze het volgende uit:

‘Learn the rules.  And the first, and most important rule to learn, is that whatever happens on the planet, or in your life, cannot happen if you do not agree with it. And everything that happens, happens because you either agree with it, or do not cast a vote.

It is not up to me to decide how fast we remove the shadows and step fully into the new, higher vibrational, reality. Why wait 3 generations when we could have it in 3 months? We decide. We decide what we agree with and what we don't agree with.

We all cast our vote.

So here is what we do, here is how we cast our vote:

Choose a person, situation, location, personal topic, or worldwide event, that you do not agree with. Then, draw a red circle around it, and a line across it. Say the words, "I do not agree with this".  Next, visualize what you would like to see, what you do agree with, and place a green tick next to it. It is very, very simple, and quick. So much so, that one might think it is not life changing, but it is.  Try it.  Try it with the big things, and the little things. Use it every day, and watch. What do you have to lose by trying it out? Nothing.’

Het idee dat we volgens haar een keuze hebben, spreekt mij persoonlijk wel aan. Samen zijn we sterk, dus als we nu allemaal een grote streep zetten door de negatieve situaties en onze focus richten op Liefde, wat hebben we dan te winnen?

Inelia vraagt nog bescheiden wat je te verliezen hebt, maar ik vraag liever: waarom ben ik niet eerder begonnen?

Ken je koers & zet je koers

Hoe vaak stel ik mezelf niet de vraag hoe ik in Godsnaam kan bijdragen om het leed in de wereld te verlichten. De aanblik van een hongerend kind uit een 'derdewereldland' laat mij niet los. Ik voel enorme onmacht bij de berichten over misbruik van kinderen of mishandeling van mens en dier. Het lijkt wel of corruptie, machtsmisbruik, politiek steekspel steeds meer voorkomen. Voor mij wordt het in ieder geval steeds pijnlijk zichtbaarder. Ik kan en wil mijn ogen er niet voor sluiten. Maar wat kan ik hier in mijn veilige huis, met mijn lieve gezin om me heen, met een baan, familie en vrienden nu eigenlijk daadwerkelijk DOEN om het tij te keren, om de pijn te verlichten, om te steunen, te helpen? Moedeloos worden, klagen, depressief worden dat maakt het alleen maar erger.

Op mijn zoektocht naar een manier om Licht in de duisternis te brengen, zag ik recent een site van Inelia Benz, een van geboorte Chileense vrouw die eerst jarenlang de leer van Buddha volgde èn praktiseerde en daarna Lightworkers en Lightwarriors ondersteuning gaf. In een van haar nieuwsbrieven legt ze het volgende uit:

‘Learn the rules.  And the first, and most important rule to learn, is that whatever happens on the planet, or in your life, cannot happen if you do not agree with it. And everything that happens, happens because you either agree with it, or do not cast a vote.

It is not up to me to decide how fast we remove the shadows and step fully into the new, higher vibrational, reality. Why wait 3 generations when we could have it in 3 months? We decide. We decide what we agree with and what we don't agree with.

We all cast our vote.

So here is what we do, here is how we cast our vote:

Choose a person, situation, location, personal topic, or worldwide event, that you do not agree with. Then, draw a red circle around it, and a line across it. Say the words, "I do not agree with this".  Next, visualize what you would like to see, what you do agree with, and place a green tick next to it. 

It is very, very simple, and quick. So much so, that one might think it is not life changing, but it is.  Try it. Try it with the big things, and the little things. Use it every day, and watch. What do you have to lose by trying it out? Nothing.’

Het idee dat we volgens haar een keuze hebben, spreekt mij persoonlijk wel aan. Samen zijn we sterk, dus als we nu allemaal een grote streep zetten door de negatieve situaties en onze focus richten op Liefde, wat hebben we dan te winnen?

Inelia vraagt nog bescheiden wat je te verliezen hebt, maar ik vraag liever: waarom ben ik niet eerder begonnen?

Eén zwaluw maakt nog geen zomer. Maar wat dan wel?

Mijn oog valt op een heel klein papiertje op onze koelkast: ‘Eén zwaluw maakt nog geen zomer. Een pilsje op het terras wel. Van Loesje.’ Geen idee hoe dat kattebelletje daar komt, maar het zet me wel aan het denken: Wat maakt mijn zomer eigenlijk zomer, behalve dan natuurlijk dat pilsje op een terras?

Hoewel het een bijzonder zonnig en bijna te droog voorjaar was, is de zomer nog steeds ver te zoeken. In de krant las ik laatst het opbeurende bericht dat we dit jaar slechts zeven (!) zomerse dagen hebben gehad in tegenstelling tot de normale 21 en de voorspelling in ditzelfde bericht voor de komende jaren wil ik zo snel mogelijk vergeten. Het is inmiddels september dus de zomer is officieel voorbij en ik hoop – en met mij velen, denk ik zo – op een mooie nazomer. De vraag blijft: 'Wat maakt mijn zomer nu zomer?'

Is dat die zomerse avond in Italië met oude en nieuwe vrienden of de overnachting in een krakkemikkig, maar o zo romantisch pensionnetje op de heenreis? Of die wandeling tussen de regenbuien door met een warme sjaal om mijn nek, maar waarbij ik ineens een rij jonge zwanen zie, die met militaire precisie achter hun ouders aanzwommen. Zij hadden helemaal geen last van de plensbui, waar ik tot over mijn oren in verzoop. Ik heb genoten van onze rennende honden door de branding, terwijl de zon de avondlucht paars kleurde. Of een gestolen momentje tijdens de lunchpauze met mijn collega op het stoepje, terwijl we in dat ene miezerige straaltje zon ons boterhammetje opaten. Wellicht dat blije gebruinde gezicht van mijn dochter die terugkwam van haar eerste jongerenvakantie. Met stip: die twee zonnige dagen op het strand, waarbij we achter windschermen tevergeefs beschutting zochten tegen de oerhollandse oostenwind en net deden of het warm was? Of toch die op de verlossende kus wachtende kikker tijdens ons verblijf in het Zwarte Woud? Al die kleine momenten maken van mijn dag in elk geval een mooie dag!

Maar, waar ik nu een mooi zomers gevoel aan over houd, is de voetafdruk die ik gisteren in het zand zag staan. Het valt je eigenlijk niet eens op en toch vind ik het iets bijzonders. Tussen de volwassen schoenafdrukken en een afdruk van een trouwe viervoeter, staat een perfecte afdruk van een klein perfect voetje, met perfecte teentjes, van een perfect mensje. Stap voor stap op weg..dribbelend, stilstaand, doorstappend, maar in ieder geval op weg. Zelfs zonder een koud pilsje wordt het dan ineens echt zomer.

Hangmat Queen

Voor vijf dagen rust hebben we in totaal bijna 2600 (!) kilometer gereden met onze twee hijgende viervoeters op de achterbank om in de Piëmonte vrienden te ontmoeten, die hemelsbreed 1,5 km bij ons vandaan wonen. Mijn vakantie begint zodra ik het portier achter me dichtgooi: die uren van knusse gezelligheid in de auto, af en toe een koffiebreak, een broodje uit een zakje, een appeltje. Het geeft me een gevoel van intimiteit en gezelligheid.

We worden overweldigd door het warme welkom van onze gastheer en gastvrouw. We verblijven met z'n achten in een oude boerderij, die volledig is gerenoveerd. Romantische nisjes, een deels overkapt zonneterras, een pergola compleet met druif, een ouderwets krakende veranda, overal relaxte zitjes en een overdekking waaronder een lange houten tafel met robuuste stoelen en als blikvanger een enorme open haard.

Onze vrije dagen vliegen voorbij. Samen boodschappen, samen lunchen en samen koken in de knusse keuken. Er vloeit wijn, er rollen grappen over de tafel en een kleine ontboezeming her en der levert soms een levendige discussie op. Er is voldoende tijd en plek om een boek te lezen of om gewoon eens lekker voor je uit te staren. Iedereen vindt zo zijn eigen plekje en deint mee op dit zomerse ritme.

Stilzwijgend en als vanzelfsprekend vervult ieder zijn eigen rol: de een maakt de barbecue aan en de ander geeft daarbij onmisbare aanwijzingen! Iemand zorgt voor de wijn, een ander voor de afwas. Iemand zet koffie, een ander drinkt 'm op. Eén beheert de gezamenlijke huishoudpot en de tafel wordt gedekt, de afwas gedaan. Iemand veegt de terrassen, terwijl een ander de honden uitlaat. Het loopt op rolletjes en iedereen draagt zijn steentje bij, behalve ik dan.

Ik? Ik ga op de eerste dag finaal door mijn enkel en ben noodgedwongen uitgeroepen tot Hangmat Queen…een – ondanks de van paars naar groen kleurende enkel - allerminst onplezierige rol, mag ik wel stellen. Halverwege de vakantie hoorde ik de term 'hangmat sloerie', maar dat ging vast niet over mij..

Dat soort mensen...

‘Aha, zijn jullie van dat soort mensen?!’, elk woord spreekt ze heel nadrukkelijk uit alsof we een erge zonde hebben begaan. Enigszins verbouwereerd kijk ik mijn reisgenote aan.  Dat sóórt mensen? Het klinkt wel een beetje negatief, maar als ik er even over nadenk, ben ik het wel met haar eens. Wij mijmeren er per definitie over hoe het zou zijn om op onze vakantiebestemming te wonen.

Jaren geleden droomden we weg op de geur van lavendel in de Provence. ‘Als we nu hier eens een huisje konden kopen met een klein groentetuintje? Meer hebben we niet nodig. Misschien nog één of twee Chambres erbij om de eindjes aan elkaar vast te knopen?'. En prompt beginnen we na de vakantie met een Franse talencursus.

Of ons weekje in het Zwarte Woud, waar we werden verrast door de immense rust en prachtige natuur. Mijn Duits rolde met gemak over mijn lippen en dat maakt een taalbarrière toch snel kleiner en we werden ronduit blij van de gastvrije en vriendelijke Duitsers. ‘Waarom niet alles verkopen in Nederland en een vriendelijke Stube in het immer Schöne Swarzwald?’. Het is daar zo stil, dat ik mijn eigen hart kon horen kloppen. 

Horde mensen gaan naar verre rustoorden om daar 'zen te doen, terwijl het Zwarte Woud gewoon zen ís. Anderen gaan naar kuuroorden om zich onder te dompelen in speciaal bronwater en hier heeft praktisch elk huis een eigen bron. In de bron bij ‘ons’ huis wacht er zelfs een kikker, al jaren geduldig, om wakker gekust te worden. Nu heb ik al een prins, dus ik heb hem rustig laten zitten natuurlijk.

Ook tijdens ons weekje Italië neemt onze van-dat-soort-mensen-fantasie een loopje met ons. Het groen van de Piëmont, het heerlijke warme klimaat, de stilte nodigt ons gewoonweg uit tot dagdromen. 

Ja, ja, zo mijmeren wij al heel wat jaren af, van Turkije tot Griekenland, van Drenthe tot het Zwarte Woud. En dat maakt ons tot ‘dat soort mensen’. Ik voel me er zen bij!

www.silent-touch.nl

Zin

De wereld staat op zijn kop: terwijl in Ethiopië de kinderen sterven van de honger, gaan mijn kinderen heerlijk op vakantie. In London slaan jongelui op tilt en mijn puber zakt nog eens lekker achteruit in zijn kussens. Er heerst chaos op de beurs en onze Europese leiders lopen anderhalf jaar achter op de feiten, wordt ons bijna dagelijks uitgelegd bij Nieuwsuur. Overal woeden oorlogen, hele landen gaan failliet, natuurrampen veroorzaken diepe ellende ver bij ons vandaan en om mij heen hoor ik over ziekte en verdriet. Toch sta ik hier in een supermarkt met mijn kar volgeladen.

Chaos alom en ik bereid me voor om een weekje op vakantie te gaan. Het voelt soms zo dubbel. Zin in vakantie? Wat is dat eigenlijk voor een gek woord: ‘zin’. Het woordje ‘zin’ heeft eigenlijk vele kanten. Afgezien van een reeks woorden, die je afsluit met een punt, betekent zin ook bijvoorbeeld smaak of trek. Zin in sex betekent weer iets compleets anders dan zin in een spelletje kaarten, tenzij je natuurlijk aan strippoker denkt! Zin in een dropje, geeft een beter verschil aan. Het één heeft te maken met lust en het andere met lekkere trek. Ik dwaal af. Maar zin in vakantie?

Ja, ook al lijkt het volkomen zinloos dat de wereld langzaam maar zeker een plaats wordt waar commercie, materialisme, haat en nijd een steeds grotere plek krijgen, toch weet ik dat het zinvol, zinnig, zingevend is om mijn zinnen eens goed te verzetten! Want wij hebben tenslotte allemaal een keuze. Na elke chaos ontstaat rust, bij haat kunnen we kiezen voor vergeving, bij nijd kunnen we zoeken naar blijdschap en in plaats van onze een extra jurkje, crèmepje, snoepje of luxe artikel, kunnen we ook een reddende hand uitsteken naar onze medemens, soms ver weg in de vorm van een donatie, vaker dichtbij in de vorm van aandacht en warmte of zelfs zoiets eenvoudigs als voorrang verlenen op het zebrapad of gewoon te delen wat we hebben.

Terwijl ik in de rij sta te wachten voor de kassa, werp ik nog maar eens een kritisch oog op mijn kar en bedenk ik me hoe ongelooflijk gelukkig ik ben dat ik elke dag wakker mag worden in een veilig land, in een veilig huis met veilige armen om me heen.

Zitschoenen

Je hebt allerlei soorten schoenen: wandelschoenen, werkschoenenen, nette schoenen, veterschoenen, instappers en zo kan ik nog wel even doorgaan. Dan heb je natuurlijk nog een heel assortiment aan sportschoenen, zoals hockeyschoenen en hardloopschoenen. En zonder laarzen is je garderobe natuurlijk niet compleet; om de hele reeks slippertjes vooral niet te vergeten.

De meest geliefde en tegelijkertijd meest gehate schoenen zijn toch wel de zogenaamde zitschoenen. Zonder kun je niet maar als je ze aan hebt, dan vraag je je wel eens af waarom je ook al weer dat laatste totaal nutteloze, doch onmisbare, paar schoenen hebt aangeschaft.

Zo was ik laatst met mijn jongste dochter op stap en belandden we in een luxe schoenenwinkel. Samen hebben we  alle maat 37 aangetrokken. Hoge hak, lage hak, sleehak, blokhak, naaldhak..en dan die laatste hè..dat moeten we gewoon niet meer doen. Je bent toch direct verkocht met zo’n plaatje aan je voeten? Mijn dochter kan ik het nu nog net verbieden, maar mijn dochter geeft me eerder het laatste zetje om ze toch vooral maar wèl te kopen. Puur eigenbelang natuurlijk.

Mijn voeten, gestoken in blauwe suède juweeltjes, lijken niet van mij te zijn. ‘Eigenlijk lopen ze best lekker’, hoor ik mezelf vergoelijkend zeggen. ‘en ze hebben geen open teen, dus ik kan ze ook van de winter dragen’,voeg ik er overtuigend aan toe. Ik begrijp nu wel waarom mijn vader mij vroeger in zijn eigen schoenenwinkel zijn beste verkoopster vond.

De  aantrekkelijke prijs gaf me uiteindelijk het laatste excuus om deze blauwe, overduidelijk onmisbare, hakken mee naar huis te nemen. Toch enigszins gegeneerd over mijn eigen moment van zwakte, verstop ik ze snel in mijn schoenenkast, waar ik, zuinig als ik ben, sinds mijn 21ste meer van dit soort juweeltjes koester.

Zo had ik laatst een feestje bij vrienden en kon ik mijn nieuwe aanwinst uit de kast trekken en klikklakkend draaide ik rond voor mijn man. Zijn ene woord: ‘Wow’ was voldoende om mijn laatste restje twijfel over deze aankoop uit te wissen, maar aan het einde van de avond, toen het overgrote deel van de gasten weg was en ik nog even nakletste met mijn vriendin slaakten we bijna simultaan een zucht van verlichting toen we onze voeten eindelijk omhoog konden gooien.

Zitschoenen van Gucci..Gàcci, zul je bedoelen.

Biechten bij de kapper

Hoesten, proesten en ademnood! Ik lijk wel 80. Wat begon als een schorre keel, mondde uit in twee weken rechtop in mijn bed zitten. Van alles geprobeerd, zelfs de dokter heeft twee maal braaf geluisterd naar mijn ‘ruisje’, maar het was echt niet meer dan een infectie van de bovenste luchtwegen. Ja lekker dan, niets hielp: geen codeïne, geen alternatief propo-spraytje, geen ‘weerstand’thee en zelfs geen lieve moeder. Na twee weken slapeloos rechtop in mijn bed gezeten te hebben, durfde ik bijna niet eens meer in de spiegel te kijken. Maar toen dit onverhoopt toch het geval was, zag ik wel dat er IETS moest gebeuren: ‘Wellicht dat de kapper helpt?’.

Kennelijk hoorde mijn kapper aan mijn stem dat mijn vraag absolute noodzaak was en ik kon de volgende dag al terecht. Ik kon de man wel zoenen! Me voorbereidend op een drukke werkweek, kon ik nog even ontspannen in de stoel bij de kapper.

Volgens mij is dit echt – naast secretaresse natuurlijk – het meest onderschatte beroep. Afgezien van het feit dat je goed moet kunnen knippen, kleuren, permanenten en wat al niet meer, moet je ook uitblinken in gastvrijheid, openheid, gezelligheid, sterke buikspieren (van het ingehouden lachen) en heb je sowieso een graad in psychologie nodig.

Tussen het wassen en kleuren door verslind ik de laatste roddels over Patricia, Gordon, Tatiana, Patty, Jeroen en Conny en het is gezellig over een weer geklets van wat iedereen zoal bezighoudt. Terwijl ik in de aluminium wikkels zit, raak ik weer volledig op de hoogte van het wel en wee van het gezin van mijn medeklant, de haakperikelen van een andere klant, worden er wat handige Apps gedeeld, praten we lekker over de zwangerschap van mijn kapster en kan ik zelf ook mijn ervaringen als moeder delen. Ook de heren kletsen er lustig op los.

Je zit weleens bij een kapper waar de stilte bijna pijnlijk kan zijn. Gelukkig is dat in deze salon niet aan de orde. Soms zelfs gaat het er wat serieuzer aan toe en kun je je hart ongestoord luchten (daar komt die graad in psychologie). Mijn kapper heeft dat wel heel serieus genomen en heeft voor dit soort momenten een verlaten biechtstoel uit het stof getrokken.

Eerbiedig kniel ik neder en terwijl hij de laatste hand legt aan mijn punten, geeft hij mij de zegening…’Het is weer volkomen recht hoor’!

Defqon versus Ooievaarsgeklepper

Omdat ik opgegroeid ben in de binnenstad van Amsterdam, had ik nog nooit een ooievaar horen klepperen, dus als een kind zo blij werd ik toen ik dat orkest een keer mocht meemaken tijdens één van mijn wandelingen langs het weiland. Via de website van de Vogelbescherming kon ik thuis nog eens ongestoord nagenieten van dit onweerstaanbare geluid. Gebiologeerd aan mijn beeldscherm trof mijn zoon mij thuis aan en vol enthousiasme maak ik hem deelgenoot van mijn geluk. Plichtsgetrouw bestudeert hij het filmpje en beaamt dat dit toch wel grappig is allemaal, maar zegt dan: ‘Ach mam, ik heb dat allang gezien op 'National Geografic’.

Hij op zijn beurt wil mij ook een onweerstaanbaar geluid laten horen van een feest waar hij onlangs naar toe is geweest: Defqon. Een festival, waar van over de hele wereld mensen naar toe trekken om zich onder te dompelen in muziek, zoals Techno, Hard Style, Hardcore e.d. Er zijn optredens van Ruthless, The Nightstalker, Psyko Punkz en last but not least: De Cultuurbarbaren; van die namen allen al word je bijna bang! Naast indrukwekkende lasershows zijn er ook stand-up comedians in de Meester Moeilijk & Sjonnie Disco! Niet te vergeten natuurlijk de DJ's: Aviator, Technoboy en Pavo en vele voor mij totaal onbekenden. Voordat ik het weet, word ik losgerukt van mijn ooievaars en via YouTube doorgelinkt naar de After movie van Defqon 1 2011! 

Ik voel de verwachtingsvolle blik van mijn zoon op mij gericht, speurend naar een blijk van waardering. Voordat hij naar dat festival ging, had ik mijn bedenkingen wel geuit. Ik vind de muziek maar een hoop herrie en van de beelden die ik ervan te zien kreeg, werd ik ook niet bepaald blij. Nu had ik al een ongelooflijk opgewekte en bruisende zoon zien terugkomen van dit feest, dus ik had mijn mening al enigszins bijgesteld. Tijdens het kijken naar dit filmpje begon ik te begrijpen waarom hij zo enthousiast was, want ik zag alleen maar blije gezichten, enthousiaste jongelui, als in één lichaam shuffelend op de beat van de muziek, handen vrij in de lucht in een enorme saamhorigheid. Een vrolijk geklepper bij elkaar.

Glimlachend om de enorme omschakeling en blij dat we onze dingen met elkaar kunnen delen, duiken we al klepperend en shuffelend de keuken in om de afwas te doen.

En toen waren het er Zes!

Vorig jaar hoorde ik nog wel eens wat berichtgevingen van buurtbewoners over een aantal broedende ooievaars in Heemstede en Bennebroek. Helaas is er in Heemstede toen geen nestje uitgekomen, maar afgelopen voorjaar was het dan toch echt raak. Er werden maar liefst drie jongen geboren in het hoge nest aan de Fazantenlaan te Heemstede. Omdat dat nest uiteraard op veilige afstand staat van de mens, kun je niet af en toe een kijkje nemen, hoe graag ik dat ook wilde. Gelukkig gaven diverse enthousiaste buurtbewoners vaak een persoonlijke update! En ik kon mijn hart ophalen via de site van de Vogelbescherming ‘Beleef de lente’, waarop live een broedend ooievaarspaar werd gevolgd. Op deze wijze kreeg ik toch een goed beeld van wat er in dit nest, gewoon in het weiland bij mij om de hoek, gebeurde. 

Dagelijks loop ik langs dit veld en in het prille voorjaar zocht ik hoopvol naar tekenen van leven, van elke kleine beweging werd ik al blij. Tot het moment dat ik inderdaad kleine koppies net boven het nest zag uitsteken en vervolgens kleine nekkies en daarna kleine wapperende vlerken, die je bijna kon horen groeien. Uiteindelijk zag je steeds vaker de jongen staan in het nest, hun sterker wordende vleugels uitslaand. Sinds kort vliegen de ouders en de drie jongen rond het nest en doen zich te goed aan lekkere hapjes in het weiland. 

Vandaag viel ik bijna uit mijn schoenen van verbazing toen ik niet vijf maar zelfs zes ooievaars zag rondstappen in het weiland. Een buurtbewoonster vertelde me dat ze dagelijks genoot van het tafereel dat zich zo wat in haar voortuin afspeelde en wist te bevestigen dat sinds een paar dagen een alleenstaande ooievaar zich had gevoegd bij de ooievaarsfamilie. Wat een plezier om naar te kijken!

Ridder in een zwarte BWM

Gedurende vijf jaar heeft mijn man vele avonden doorgebracht met speuren naar een hond, die hij kon redden. Vele Spaanse en Portugese asiels werden virtueel bezocht en vele hondjes werden in gedachten uit dodingsstations of asiels gered en liefdevol opgenomen in ons gezin. Eindelijk werd zijn speurtocht beloond en kwam er dan toch een hondje voorbij uit een asiel uit Polen, die zijn hart ogenblikkelijk stal en met een onweerstaanbare glimlach op zijn gezicht, vroeg hij hoopvol aan mij: ‘wat vind je van deze?  Eén blik op het beeldscherm en ook ik was direct verkocht! Zo’n lieve snuit, de liefste ogen, het juiste formaat en dat ze ook nog Ninka heette, zagen wij bijna als een teken dat we een nieuw vriendinnetje hadden gevonden voor onze andere hond, Ninja!

De kennismaking tussen Ninja en Ninka verliep ook zonder slag of stoot..of kan ik beter zeggen: zonder grom of grauw. We waren verkocht en wilden Ninka het liefst direct meenemen. Maar nee…we werden resoluut naar huis gestuurd met de vriendelijke mededeling dat we eerst nog controle thuis kregen. En inderdaad kwam er de volgende dag een kordate dame van de ‘ballotage’commissie ons huis binnen marcheren. Kijken (lees: controleren) of wij wel geschikt waren. Het hele gezin bij elkaar getrommeld, werden we aan een weliswaar vriendelijk, maar bijzonder doortastend verhoor onderworpen. Het huis en de tuin werden geïnspecteerd, opvoedadvies werd gegeven en de officiële adoptiepapieren werden overhandigd. Na dit stevige gesprek keken we elkaar enigszins beduusd aan en werden we ons langzaam maar zeker bewust van onze verantwoordelijkheid, onze plicht, die deze uiteindelijk toch nog spontane actie met zich mee bracht. Ninka werd – zelfs voordat ze in ons huis was – op slag een belangrijk gezinslid.

We konden geen dag langer meer wachten en mijn man heeft haar de volgende dag al opgehaald. Gedurende de twee uur durende terugreis heeft Ninka op schoot bij zijn nieuwe baasje gelegen..en in die tijd is er in stilte een verbond gesloten, een onzichtbare band gesmeed en nieuw vertrouwen geboren voor deze angstige hond. Gered door een ridder in een zwarte BMW…wie wil dat nu niet?

Hola! Alo!

In de tijd dat mijn man en ik nog niet samenwoonden, hebben we één van onze gezamenlijke dromen waargemaakt en een schitterende zeilboot gekocht: op deze wijze hadden we toch een eigen plek, die van ons samen was.
Niet dat we zomaar eventjes een boot kochten..welnee..daar zijn maanden voorpret overheen gegaan, vele internetsites en even zoveel boten bekeken. Eindelijk viel onze keuze op een Alo-28: een sportief, rank Noors schip dat voldeed aan ons wensenpakketje: stoer, gezellig, stabiel , mooie voorpunt, sportieve zeiler en eenvoudig maar gezellig interieur. Het leukste was misschien nog wel de motor..voor kenners: een echte 10 pk Bukh diesel met zo’n intens nostalgisch pruttelgeluidje.

Vele uren hebben we doorgebracht op onze boot, veel te weinig achteraf gezien! Kinderen mee (maar vaak ook niet), honden mee (altijd wel), heerlijk gezeild, soms stond het water in de gangboorden, geankerd en vooral met z’n tweeën lange avonden gezeten in de kuip, in elkaars armen, (h)eerlijke gesprekken gevoerd, wereldse en kleine problemen opgelost, lekker gegeten en gedronken..even vrij van onze dagelijkse beslommeringen. De boot was eigenlijk een oase van rust in onze wirwar van gezinnen, kinderen, banen en huizen.

Toch hebben we onze boot afgelopen maand gewoon verkocht. Gek geworden?! JA, want wie verkoopt er nu een stukje geluk? En NEE, omdat we eerlijk moeten toegeven dat we eigenlijk maar ordinaire ‘mooiweerwatersporters’ zijn en dat onze Alo-28 dan wel een erg dure hobby blijkt..zeker in combinatie met zes opgroeiende kinderen en twee trouwe viervoeters. Tijd voor een nieuwe uitdaging dus en tijd om ons stukje geluk door te geven aan de nieuwe eigenaar!

Verdrietig? JA, heel erg, want nu al mis ik het vertrouwde geklots van het water tegen de romp, het getik van de lijnen tegen de stagen, het gekraak van de stijger, het gewieg op de golven, de donkere nachten, de stille ochtenden, het mijmeren op het achterdek, de bollende zeilen, de voetwaterpomp en last but nog least: de geur van gebakken spek met eieren in de ochtend, zoals dat alleen aan boord kan ruiken! Spijt? NEE, want hoe kun je spijt hebben van zoveel intens gelukkige momenten?

Afgelopen week hebben we kastje voor kastje de boot leeg gehaald, alle persoonlijke dingen zijn eruit en onze boot is weer klaar om zijn nieuwe en overigens dolgelukkige eigenaar te verwelkomen. Ook al liggen de plakletters nog steeds veilig thuis in een envelop, toch begrijp ik nu pas helemaal waarom we de boot de Spaanse groet ‘Hola!’ hebben gedoopt. Op deze wijze nemen we geen afscheid, maar wordt de volgende bewoner van 'onze' boot hartelijk begroet!

Don't leave home without...

Heel goed kan ik me de tijd herinneren dat ik me tezamen met mijn vriendinnetjes als klein meisje van rond de zes jaar talloze uren volledig kon verliezen in verkleedpartijen met jurken, hoeden, tassen en schoenen van onze moeders. Als echte 'dames' stapten we al enkelzwikkend rond en als we de kans kregen dan rolden we onze haren in de krullers en kleurden we onze oogleden, poederden onze neus en smeerden rouge op onze wangen. De finishing touch was toch wel het stiften van onze lippen. Heel geconcentreerd volgden we met bibberende handjes de lijnen van onze mond en waren apetrots op het eindresultaat..buiten de lijntjes was eigenlijk nog mooier!! Toen we zestien waren stonden we nog steeds....of weer?...en masse voor de spiegel. Onze lipstick werd veelal verruild voor lipgloss, maar hoe vanzelfsprekend was het om dit met elkaar te doen, kleuren uit te wisselen en smaakjes uit te proberen? In je eentje is dat toch minder leuk.

Terwijl ik gisterenavond op de plaatselijke driedaagse feestweek met een aantal vriendinnen weer eens ouderwets uit mijn dak ging, was het op een goed moment kennelijk tijd om te stiften, want bijna simultaan visten we onze lipstift uit onze broekzak en daar stonden we weer als kleine meiden, met stiekem een gevoel van saamhorigheid, gezamenlijk onze lippen te stiften..op het gevoel natuurlijk, want na jaren stiften, kun je dit blindelings. 'Gwen, waar is je gloss?', hoorde ik achter mij en voordat ik het wist, verdween mijn gloss uit mijn hand. Wat is het toch heerlijk om te merken dat sommige dingen lekker niet veranderen.

Zinderende hitte

Twee dagen zijn we in Nederland verrast door een mini-hittegolf. Ik ben twee dagen lang gaar gesudderd op kantoor. De temperatuur steeg tot een tropische hoogtepunt. Mijn lijf protesteerde heftig en nadenken werd steeds lastiger, maar aan het eind van de tweede dag (waar hèbben we het over...!), trok ik met man, kinderen en twee honden naar één van onze geliefde strandtenten in Zandvoort. Nog net kon ik mijn jurk uitrukken en mijn bikini vastknopend dook ik zo de zee in; mijn dochter versteld achterlatend, want meestal doe ik er wel eventjes over om door te komen. De zee begon nog net niet te sissen, maar het scheelde niet veel. Dobberend op mijn rug keek ik gelukzalig naar de steeds donker wordende lucht..'daar zit regen dus nog meer verkoeling in!' Wat boffen wij toch in dit kleine kikkerlandje!

Sterke Mannen op de Herenweg Heemstede

Vanuit Heemstede rijd ik al jaren via de Herenweg naar Haarlem en maak dan dankbaar gebruik van de Herenweg. Ondanks het feit dat ik al weken de vooraankondiging over de werkzaamheden langs de weg had gelezen, keek ik toch mooi op mijn neus toen ik op een vroege ochtend in april werd omgeleid omdat de gehele Herenweg opnieuw werd ingericht. Wekenlang was de weg afgesloten voor verkeer  van noord naar zuid. Andersom – van zuid naar noord - was verkeer over de Herenweg gelukkig wel mogelijk. 

Gedurende deze periode heb ik -  en velen met mij natuurlijk - een alternatieve route gevonden via de Heemsteedse Dreef of de Leidsevaart. De laatste afsluiting van dit stuk zou plaatsvinden in het weekend van 17 – 20 juni. Dus op maandagochtend 20 juni jl. haalde ik opgelucht adem: we konden weer rijden. Terwijl ik die ochtend over de Herenweg reed, overviel mij een gevoel van bewondering. Stil werd ik ervan: ‘wat hebben die kerels hard gewerkt’, dacht ik. In een weekend tijd hebben ze de afgesloten helft eventjes afgemaakt, zodat er weer volop gebruik kan worden gemaakt van dit deel van de Herenweg. 

Ik realiseer me dat voordat zo’n herinrichting van start gaat, er BERGEN werk worden verzet..maar ik heb diep respect voor de wijze waarop de handen uit de mouwen zijn gestoken door de mannen (en vrouwen?), die zorgdragen voor de wegbelijning en de verkeersborden, de asfalteerders, de stratenmakers, de verkeersregelaars en iedereen die daar fysiek keihard heeft gewerkt aan een veiliger en mooier stukje Heemstede...kortom de uitvoerende krachten, de Sterke Mannen! Petje af!

Vol vertrouwen naar Fase 2!

Gwendolin van Rooy

Niet kunnen vliegen

In de parkvijver zwemmen twee prachtige zwarte zwanen..een 'echtpaar'. De opziener vertelde ons trots dat hij hoopte op een nestje. Na een mislukte broedpoging van twee jaar geleden, zijn er vorige zomer gelukkig twee mooie kuikens geboren. Regelmatig bewonderden wij de familie, waarvan vader- en moederzwaan ons vrolijk tegemoet trompetterden. Tot op een dag in de winter er nog maar één zwaan rondzwom. Gelukkig zwommen er na een aantal weken weer twee in de vijver, maar één was voor ons een onbekende. De twee kleine zwaantjes waren spoorloos. Wij hebben alle scenario bedacht, maar geen één was bevredigend.

Vandaag kwam ik de opziener tegen en hij vertelde mij de harde waarheid. De vader en twee jongere zwanen waren verslonden door de vos..in de winter was de vijver dichtgevroren zodat de vos zijn sluwe slag kon slaan. Ik verdedigde de vos nog, want tja, zo'n vos heeft ook honger natuurlijk..zeker tijdens zo'n lange vorstperiode Maar de opziener zag dat anders. Hij had het wel prettiger gevonden als die vos ergens anders zijn slachtoffers zou zoeken, want nu waren zijn zwanen dood. In één adem vertelde hij me erachteraan dat de zwanen gekortwiekt worden na de geboorte want anders gaan ze maar rondvliegen en dan hebben we geen zwanen in de vijver. Aha...de mens ook met zijn ideeën..Zou dat soms de reden zijn dat ze niet konden ontkomen aan de likkebaardende vos?

Maar niet getreurd: er zat alweer een nieuw mannetjeszwaan bij het overgebleven vrouwtje...ook gekortwiekt natuurlijk. Ik snap het al: de mens wil een mooie vijver met mooie zwanen, dus kortwieken we de vleugels zodat ze niet kunnen ontkomen, maar als het tegenzit dan kan de vos ze opeten...?! Logisch..

Psalmen zingen

Opgegroeid op de boot is een groot woord, maar ik heb absoluut vele dagen, maanden, jaren op de boot op de Westeinder doorgebracht. Onze boot werd dan altijd onder toeziend oog van mijn vader schoongemaakt. Mijn zus en ik hebben wat ‘psalmen gezongen’, zoals dat volgens mijn vader heette. Putsen, putsen en nog eens putsen, tot vervelens toe en tot je rug het erbij opgaf…
 

Maar goed, een bepaalde verantwoordelijkheid hebben wij daardoor wel gekregen: niet alleen dat je met zorg om moet gaan met je spullen, maar ook dat je met zorg om moet gaan met de natuur. Want in die tijd riep mijn moeder al dat er alleen maar met slootwater schoongemaakt moest worden en kwam er liever geen sop aan te pas en als we al mochten soppen dan met groene zeep.

Bijna achterover van verbijstering viel ik toen ik mijn vader recent met de waterslang zijn boot zag schoonmaken. 'Waar is de puts', vroeg ik mij af? Nu is mijn vader 82 dus snap ik wel dat hij vooral elders ‘psalmen zingt’, maar sindsdien zie ik dat er regelmatig meerdere schepen worden schoongespoten met schoon drinkwater. De puts is in de vergetelheid geraakt. 

Het mondiale probleem van watertekort, het dalen van het grondwaterpeil en de droogte in mijn eigen tuin, baren mij zorgen. De droogte heeft wekenlang aangehouden; de boeren om ons heen moesten verplicht  hun gewassen bewateren om de oogst te redden. De bladeren van de bomen hangen er verlept bij en de struiken verpulveren onder mijn handen. Terwijl de Tweede Kamer debatteert over de gevolgen van de droogte en welke maatregelen er genomen kunnen worden, spoelen wij burgers onze eigen straatjes vrolijk schoon! Terwijl de scheuren in de grond vallen in het duingebied, spuit de burger vrolijk zijn auto of boot af.

                                                                                                                                                                       

Zo heb ik mij ook aan het begin van het seizoen laten verleiden tot de waterslang..het is toch wel handig om ‘even’ mijn boot schoon te spuiten. Nog handiger is het met een speciaal mondstuk erop, dat tegenwoordig net als de puts bij de standaarduitrusting aan boord hoort! Spijt heb ik ervan, dikke spijt! Ik giet tenslotte zo maar 50 à 100 liter (een normale douche verbruikt + 8 liter per minuut) schoon drinkwater rechtstreeks de Westeinder in…nu snap ik wel waarom die Westeinder er zo helder bij ligt.

Gelukkig valt er de laatste dagen weer volop regen en zie ik mijn tuin, het bos, het duingebied eindelijk weer groen worden, maar dit zal niet het achterliggende probleem oplossen. Het mondiale watertekort is niet alleen de verantwoording van de overheid. Het is ons aller verantwoording. Omdat er o.a. bij onze watersportvereniging geen regelgeving is over het gebruik van ons drinkwater, moet de natuur dus rekenen op de verantwoording van de mens zelf. Maar: we hoeven toch niet te wachten tot er een ‘sproeimaatregel’ vanuit de overheid komt, voordat we nadenken over het watergebruik? Laten we deze verantwoording serieus nemen: Puts!

Gwendolin van Rooy

Watertaxi?

Watertaxi?

Na een aantal wat minder mooie weekenden, tenminste wat weer betreft dan, konden we eindelijk eind mei weer eens volop genieten van de zon, die haar warme stralen gul over ons heen stortte. Nu ben ik een rasechte ‘mooi weer watersporter’ dus ik stond vooraan om naar de haven te gaan. En met mij togen er velen naar de boot om een dagje te varen in de hoop onze winterse kleur om te ruilen voor een mooi tintje.  Dat mijn tintje in-bleek zou worden, wist ik toen nog niet…

Tijdens wat ‘over en weer’ gebabbel met onze buren, zagen wij op deze bewuste dag een schitterende sloep uitvaren en waren daarmee opeens getuige van een heus lente-drama: een stevig op het roer van deze sloep gebouwd meerkoetennest inclusief vader- of moederkoet ’liftte’ onvrijwillig mee met dit tochtje. Nu geniet ik er altijd enorm van als deze ongelooflijk trouwe en felle koetjes gezamenlijk zo’n nest bouwen en vervolgens om de beurt de eieren warm houden, dus ik schrok heftig. Wij attendeerden allen direct de stuurman van de sloep op het nest. De stuurman steekt zijn armen in de lucht en haalt zijn schouders op met een gebaar van: ‘Tja…ik weet het, maar wat kan ik daar nou aan doen?’. Nou ja…natuurlijk kan die man er niets aan doen dat twee meerkoeten zijn sloep hebben aangezien voor een veilige broedplek, maar als je tot die ontdekking komt, dan heb je volgens mij wel een keuzemomentje…of twee..

Terwijl de stuurman de snelheid opvoert, raakt de meerkoet in paniek en begint heftig fladderend op het nest te protesteren om zijn nog ongeboren kroost te beschermen. Ook wij raken in een vage paniek als duidelijk wordt dat de stuurman van plan is door te varen. Sprakeloos en in toenemende verwarring aanschouwen wij dit tafereel en kijken elkaar in een mengeling van boosheid en onmacht aan. Vervolgens zien wij hoe de ongelukkige stuurman, die zelf waarschijnlijk ook niet weet wat hij hiermee aan moet, de haven uitvaren, flink gas geven en uiteindelijk met een op een bezem of pikhaak gelijkende stok het nest vervolgens van zijn achtersteven wegveegt om daarna waarschijnlijk met zijn eigen kroost een uurtje of wat te gaan genieten van het heerlijke zonnetje en het prachtige watersportgebied.

Bleek werd ik ervan en mijn buurvrouw zag er ook niet meer zo blij uit. Die twee meerkoeten, die vervolgens in de haven terugkeerden, zoekend naar hun nest. Ai.

Nu weet ik ook niet precies wat ik met een nest in of aan mijn boot aan moet, maar ik weet wel dat wij mensen gebruikmaken van het natuurlijke leefgebied van o.a. deze meerkoetjes en dat we met z’n allen erg ons best moeten doen om het natuurlijk evenwicht zo goed mogelijk te bewaren. Hadden we niet met elkaar, met de havenmeester en/of omliggende leden tot een oplossing kunnen komen? Ik heb nog wel een oude boei aan boord, waar we met beleid dat nest op hadden willen plaatsen…waarschijnlijk met gevaar voor eigen leven, als je naar die felle meerkoeten kijkt. Ik had graag de stuurman met kinderen uitgenodigd om met ons mee te varen, zodat de eieren nog hadden kunnen uitkomen. Ik weet het niet, maar met wat moeite en overleg en met liefde voor de dieren en in een bepaalde saamhorigheid, was er vast wel een oplossing gekomen voor mens en dier. Voor mijn gevoel had het zelfs wel een avontuurlijk spektakel kunnen zijn, waarmee we onze kinderen een goed voorbeeld hadden kunnen geven…met al dan niet een positieve afloop, want tenslotte weet je niet of het was gelukt om dit nest te redden. Maar alles beter dan deze kater! Toch maar even de Flora- en Faunawet erop naslaan..

Gwendolin van Rooy