Ik moet helemaal niets

Van het woord ‘moeten’ worden we allemaal gek. Zodra we dat woord horen, gaan we met de hakken in het zand. We willen wel iets ‘mogen’, ‘kunnen’, ‘kiezen’, maar moeten willen we niet. 

En toch stappen we allemaal zonder erover na te denken vol overtuiging in de valkuil van het Heilige Moeten: We moeten een goede opleiding, een mooie carrière, een leuk huis, een fiets met een kistje voorop. Onze kinderen moeten hun best doen, hun school afmaken, het liefst met een leuk vriendje of vriendinnetje thuiskomen. We moeten op tijd ons salaris hebben, onze verzekering moet tijdig de schade betalen, onze kapper moet de goede haarkleur mengen en onze supermarkt moet sla aanleveren zonder een kikker erin.

En als we merken dat een ander vindt dat wij iets voor hún moeten doen, dan heb je de poppen pas echt aan het dansen. We gaan massaal op slot en doen het juist niet. Ook al weten we best dat er iets wel of niet gedaan moet worden, ‘als het zo gezegd wordt, dan kijken we wel beter uit. We willen wel netjes behandeld worden, zeg! Ik moet hélemaal niets!’.

Dat van alles moeten, zit volkomen opgesloten in onszelf. Enige tijd geleden las ik een artikel over een techniek om het woord ‘moeten’ gewoon te vervangen door ‘mogen’. Dan ziet alles er al anders uit. ‘Ik moet de was doen’, verandert in ‘ik mag de was doen’. ‘Ik moet nog even mijn moeder bellen’, wordt ‘Ik mag nog even mijn moeder bellen’. Dan wordt moeten een mogelijkheid en een glimlach van dankbaarheid breekt door.

Nog een stapje verder, leerde het artikel mij om ook het woord ‘mogen’ eenvoudig weg te laten. Bijna hilarisch wat er dan gebeurt: ‘Ik mag mijn kamer opruimen’, wordt dan ‘ik ruim mijn kamer op.’. ‘Ik mag naar mijn werk’, wordt dan ‘ik werk’. Dan gebeurt alles wat je doet, in een keer zonder daar een verplichting, gedachte of emotie aan te koppelen. Het is zo dichtbij, een vanzelfsprekendheid.

Hoe vaak heb ik met een rood hoofd van boosheid het huis stofgezogen, terwijl ik vond dat het iemands anders beurt was? Nu heb ik de keuze: ik mag het huis stofzuigen of ik stofzuig gewoon het huis (of niet natuurlijk). Dat betekent niet dat ik onverschillig word of dat iedereen om mij heen vrijaf krijgt. Juist niet. Ik hou het alleen bij mezelf. Daar komt geen moeten of mogen aan te pas.

Heb jij wel eens een bij horen klagen? ‘Bzzzz….Ik moet nog even al deze bloemen af om de honing eruit te halen en dan moet ik nog even alle honingraatjes vullen?’ Zou de bij denken: ‘ik mag nog even een rondje vliegen en ik mag nog even wat bloemen bestuiven’? Natuurlijk niet: de bij zuigt nectar, maakt honing en zorgt voor bestuiving. Simpel.

Van verplichting 'moeten' naar mogelijkheid 'mogen'..en van mogelijkheid naar gewoon doen..zijn.

Leuker kunnen we stofzuigen niet maken, makkelijker wel!