Code Rood? Mis 'm niet!

Afgelopen week gaf het KNMI 'code rood' in verband met de storm die over ons kikkerlandje raasde. 'We konden maar beter binnen blijven'. Beetje lastig met drie honden dus in de vroege ochtend begaf ik mij naar het bos. 'Als ik jou was, zou ik niet naar het bos gaan met die storm', klonk de waarschuwing van mijn man, maar de woorden bliezen het éne oor in en het andere uit. Voorzichtig herstellende van de griep waagde ik me toch naar buiten.

In het bos was het een kabaal van jewelste. De wind zong  met een zware bariton door het bos, de bomen kraakten en zuchtten onder de kracht van de wind. Mijn oudste hondje legde na drie stappen haar oren tegen haar koppie en met haar staart tussen haar benen, cirkelde ze zenuwachtig om mijn benen. Af en toe angstig naar mij opkijkend met in haar blik de dringende vraag: 'Kom vrouwtje, zo is het wel weer goed! We gaan naar huis'. Naar haar kijkend herinnerde ik me de 'code rood' en de waarschuwing van mijn man. Het gevoel van 'ik laat me niet gekker maken dan ik al ben' veranderde langzaam in een beklemmend gevoel. 'Leek het nu zo of zwol het geluid van de storm nog angstaanjagender aan? Kraakte die ene tak nu net precies boven mijn hoofd?'. Gedachten stormden mijn hoofd binnen: 'Wat als ik onder een boom kom? Heb ik wel mijn telefoon bij me? Zo meteen komt één van de honden onder een boom?'. Ik ervoer duidelijk dat de éne na de andere paniekerige gedachte voorbij kwam rollen en ook mijn lichaam kwam in een fight or flight modus. WOW! Dit was een Code Rood...niet buiten, maar binnen!

En op dat moment verschoof er iets. Mijn aandacht richtte zich als vanzelf op de boomtoppen, die dansten in de wind, sterk en flexibel. Een duif zweefde moeiteloos van de ene tak naar de andere. Twee zwanen lieten ontspannen hun ranke hals diep in de bodem van de vijver verdwijnen en de kolossale hooglanders in de wei graasden gestaag door. Ook mijn twee andere honden leken zich van geen storm bewust en snuffelden op hun gemakje rond. Bijna verbaasd aanschouwde ik de onverstoorbaarheid van de natuur en als vanzelf ebten angstgedachten en spanning uit mijn lijf. Een beetje lacherig realiseerde ik me weer hóe de denkende mind werkt en hoe een gedachte een onmiddellijk effect heeft op het lichaam.

Als de bomen meebewegen in de wind en de dieren zich nergens druk om lijken te maken, waarom
zou ik dat dan wel doen? Met een verfriste kop zette ik de wandeling toch maar buíten het bos voort, niet vanuit angst, of vanwege een code, maar uit veiligheid.

Een gedichtje van Toon Hermans wandelde voorbij:
Muizenissen, hersenspinsels
mensen lijden aan verzinsels
maar je leert wel mettertijd
'denken is geen werkelijkheid'

Toon was zo gek nog niet. Overigens mijn man, mijn oudste hond en het KNMI ook niet.
Code Rood? Mis 'm niet!