Licht in de duinen

Het is een grijze dag. Stevig doorstappend loop ik door de duinen, terwijl ik stilletjes een mantra herhaal. Het is een van die dagen waarop de zon zich al weken niet heeft laten zien, zoals mijn man eerder die ochtend fijntjes opmerkte: "31 dagen zonder zon, wist je dat?" Tot dat moment had ik het niet eens gemerkt, maar met zijn woorden in mijn achterhoofd, voelt de lucht inderdaad zwaarder. Herken je dat? Dat iemand je ergens op wijst en ineens kun je het niet meer níét opmerken?

Gelukkig doet mijn mantra, die het universele licht aanwakkert, zijn werk en ik voel me met elke stap lichter worden. Ik zet flink de pas erin en voel de energie door mijn lijf stromen. De combinatie van beweging, ademhaling en de mantra brengt rust en ook blijdschap.

Even wat verderop zie ik een jonge vrouw, gezeten aan een verweerde picknicktafel. Voor haar liggen een thermoskan, een zak noten en een schrijfblok. Ze buigt zich geconcentreerd over haar papier en schrijft met een rode pen. Iets in haar uitstraling houdt me even stil.

Als ik langsloop, kijkt ze op. Zonder erbij na te denken, stel ik haar een vraag, alsof ik zéker weet dat ze mijn intentie direct zal begrijpen: 'Ben jij ook een beetje licht aan het maken?'.

Haar gezicht klaart op. 'Ja,' zegt ze en haar ogen beginnen te stralen. Ze vertelt dat ze bezig is met een brief aan zichzelf. 'Aan mijn toekomstige zelf', voegt ze eraan toe. 'Ik schrijf op wat ik mezelf wens en hoe ik hoop dat dingen zich positief ontwikkelen.'

We praten wat verder, alsof we elkaar al jaren kennen. Haar woorden hebben iets ontwapenends. Een mix van hoop en vertrouwen.

Bij het afscheid wijs ik haar op de enorme boom die achter ons staat. Het is een oude boom, met knoesten die hem een ietwat peinzend gezicht geven. Samen kijken we peinzend terug.

'Wat zal hij al veel hebben gezien,' zeg ik. 'Geluk, verdriet, stormen, zonneschijn… Zou hij weleens een mantra zingen of een brief schrijven, denk je?'

Ze lacht en ik lach met haar mee.

Ik wandel verder met een glimlach. Soms zijn het dit soort ontmoetingen die mij eraan herinneren hoe eenvoudig het is om lichtpuntjes te vinden: een woord, een blik, een wens op papier of zo'n verweerd gezicht in een boom te zien. Een boom, waarin dat universele licht verborgen ligt, zoals in ieder van ons.

Kijk vandaag eens om je heen: waar vind jij een lichtpuntje?