Licht in de duinen

Het is een grijze dag. Stevig doorstappend loop ik door de duinen, terwijl ik stilletjes een mantra herhaal. Het is een van die dagen waarop de zon zich al weken niet heeft laten zien, zoals mijn man eerder die ochtend fijntjes opmerkte: "31 dagen zonder zon, wist je dat?" Tot dat moment had ik het niet eens gemerkt, maar met zijn woorden in mijn achterhoofd, voelt de lucht inderdaad zwaarder. Herken je dat? Dat iemand je ergens op wijst en ineens kun je het niet meer níét opmerken?

Gelukkig doet mijn mantra, die het universele licht aanwakkert, zijn werk en ik voel me met elke stap lichter worden. Ik zet flink de pas erin en voel de energie door mijn lijf stromen. De combinatie van beweging, ademhaling en de mantra brengt rust en ook blijdschap.

Even wat verderop zie ik een jonge vrouw, gezeten aan een verweerde picknicktafel. Voor haar liggen een thermoskan, een zak noten en een schrijfblok. Ze buigt zich geconcentreerd over haar papier en schrijft met een rode pen. Iets in haar uitstraling houdt me even stil.

Als ik langsloop, kijkt ze op. Zonder erbij na te denken, stel ik haar een vraag, alsof ik zéker weet dat ze mijn intentie direct zal begrijpen: 'Ben jij ook een beetje licht aan het maken?'.

Haar gezicht klaart op. 'Ja,' zegt ze en haar ogen beginnen te stralen. Ze vertelt dat ze bezig is met een brief aan zichzelf. 'Aan mijn toekomstige zelf', voegt ze eraan toe. 'Ik schrijf op wat ik mezelf wens en hoe ik hoop dat dingen zich positief ontwikkelen.'

We praten wat verder, alsof we elkaar al jaren kennen. Haar woorden hebben iets ontwapenends. Een mix van hoop en vertrouwen.

Bij het afscheid wijs ik haar op de enorme boom die achter ons staat. Het is een oude boom, met knoesten die hem een ietwat peinzend gezicht geven. Samen kijken we peinzend terug.

'Wat zal hij al veel hebben gezien,' zeg ik. 'Geluk, verdriet, stormen, zonneschijn… Zou hij weleens een mantra zingen of een brief schrijven, denk je?'

Ze lacht en ik lach met haar mee.

Ik wandel verder met een glimlach. Soms zijn het dit soort ontmoetingen die mij eraan herinneren hoe eenvoudig het is om lichtpuntjes te vinden: een woord, een blik, een wens op papier of zo'n verweerd gezicht in een boom te zien. Een boom, waarin dat universele licht verborgen ligt, zoals in ieder van ons.

Kijk vandaag eens om je heen: waar vind jij een lichtpuntje?

 

Wenkbrauwentaal

Daar zit ze. Stil. Rustig. Alleen haar hand beweegt gestaag op en neer. Het handschrift is ietwat beverig. Toen ze jong was móest ze met rechts schrijven, terwijl ze linkshandig was. Dat heeft nooit bijgedragen aan een schoonschrift. Wat nu ook niet helpt, zijn de reumatische verschijnselen in haar vingers. Toch schrijft ze met - voor mij bekende - lange halen. Hele kladblaadjes vol.
Ik zit op de trap en kijk naar haar. Ze weet niet dat ik haar bestudeer. Als ik de kamer in loop dan vraagt ze, zonder op te houden met schrijven:

Gwendolin, heb je een paperclip?
Nee, die heb ik niet.

Dan rommelt ze in haar tas en haalt een veiligheidsspeld tevoorschijn.
Met precieze bewegingen prikt ze kleine gaatjes in de talloze blaadjes en rijgt tot slot alle vellen aan de speld en knipt deze dicht.

Zo, nou stop ik er even mee.

Mijn moeder schrijft haar verhaal. Jaren, jaren heeft ze al geroepen dat ze een boek wilde schrijven, maar het kwam er niet van. Ze was te druk. Wel schreef ze voor allerlei clubbladen en richtte meermaals haar opinie aan de redacties van weekbladen, de bisschop met wiens daden ze zich niet kan verenigen tot aan de (zogenaamde) krant van wakker Nederland. Vaak bood ik aan haar verhalen op te nemen, of dat ze deze zelf kon inspreken, maar ze wil er tot op de dag van vandaag niets van weten.

Onlangs vond ze een oud dagboek. Haar dierbare herinneringen had ze destijds voor alle veiligheid in steno opgeschreven. Het geheime schrift was alleen zó geheim, dat ze haar eigen woorden niet meer herkende. Hoe dan ook, sinds kort is ze plotseling begonnen met het neerschrijven van haar verhalen, ervaringen, herinneringen.

Nee, je mag het nu nog niet lezen, zegt ze heel beslist, nog voordat ik mijn vraag heb gesteld. 

Onze 'wenkbrauwentaal' spreekt boekdelen, daar kun je een serie vol over schrijven. 

www.silent-touch.nl

Waar was ik?

Inspiratie. Moet je dat ergens opdoen, ergens vinden of in den verre zoeken? Kan inspiratie verdwijnen of is er iets anders aan de hand? Omdat ik vrij nieuwsgierig ben, ging ik op onderzoek uit.

Meestal klim ik in de pen of pak ik mijn gitaar of potloden, als ik inspiratie krijg; dan popt er een idee op en dat schrijf, teken of zing ik. En eerlijk gezegd: ik weet ook niet eens waar zo'n idee vandaan komt of wáár dat nu precies in mij oppopt. Het gebeurt gewoon, meestal ongevraagd en moeiteloos. Vaak komen de beste plannen tijdens meditatie of in Dromenland, een land dichterbij dan je denkt!

Als proef op de som ben ik - op een moment dat er niet een directe inspiratie leek te zijn - achter mijn laptop gekropen en begon met schrijven. Tot mijn verbazing kwamen er gewoon woorden. Verrassende woorden, die er eerst niet waren en toen in een keer wel. Zo heb ik ook een stuk papier gepakt met een doos potloden en zonder enige moeite ontstond er een tekening.

Na diverse steekproefjes, dient zich dan toch een leuk perspectief aan: Zonder te zoeken naar inspiratie, lijkt inspiratie meer iets dat op zoek is naar mij, in plaats van andersom. Inspiratie ís er al, maar 'Waar was ik?', is wellicht een passender vraag?

Het lijkt wel alsof inspiratie zich als een golf door het leven beweegt en het lijkt eerder een kunst om samen te vallen met deze beweging. Deze inspiratiegolf is niet érgens of nèrgens, soms op vakantie of soms heel dichtbij is. Nee, het zijn wíj zelf die ons laten afleiden en vergeten dat niemand anders dan wijzelf de bron van inspiratie in ons dragen. Sterker nog: wij zijn inspiratie. Inspiratie komt van het Latijnse woord 'spiritus', oftewel geest. Een vrije vertaling is dan ook 'Goddelijke ingeving'. En zijn we dat tenslotte niet allemaal? Een Goddelijke ingeving!

Hoe kan het toch dat we dit continu over het hoofd zien, terwijl het in elke ademtocht beschikbaar is?

Inspiratie is als de geest die zich uitdrukt. En...drukt de geest zich tenslotte niet altijd uit? Inspiratie is als een uitnodiging om onszelf, onze liefde, ons leven, of Godsbesef vrije toegang te geven, om door ons te leven, door ons tot uitdrukking te komen in plaats van krampachtig het leven vormen en kneden. 

 

Het resultaat van inspiratie heeft net zoveel kleuren als er mensen zijn. Het kan variëren van een symfonie tot een zacht gezongen wiegelied. Soms een literair hoogkunstje en soms een tweeregelig rijmpje. 

 

Kom je ook op dat feest, waar iedereen zijn/haar eigen unieke kleur leeft, gewoon als jezelf?

Daar hoef je gelukkig geen Rembrandt, Michelangelo of Mozart voor te heten!

 

Sing your heart out!

Live your dreams!

Dare to be yourself! 

Inspire eachother! 

Don't hold back!

It is time!

If not now, then when?

 

Waar haal jij je inspiratie? Hoe inspireer jij anderen? Laat het me weten! Ik ben hartstikke benieuwd.

 

www.silent-touch.nl