Wenkbrauwentaal

Daar zit ze. Stil. Rustig. Alleen haar hand beweegt gestaag op en neer. Het handschrift is ietwat beverig. Toen ze jong was móest ze met rechts schrijven, terwijl ze linkshandig was. Dat heeft nooit bijgedragen aan een schoonschrift. Wat nu ook niet helpt, zijn de reumatische verschijnselen in haar vingers. Toch schrijft ze met - voor mij bekende - lange halen. Hele kladblaadjes vol.
Ik zit op de trap en kijk naar haar. Ze weet niet dat ik haar bestudeer. Als ik de kamer in loop dan vraagt ze, zonder op te houden met schrijven:

Gwendolin, heb je een paperclip?
Nee, die heb ik niet.

Dan rommelt ze in haar tas en haalt een veiligheidsspeld tevoorschijn.
Met precieze bewegingen prikt ze kleine gaatjes in de talloze blaadjes en rijgt tot slot alle vellen aan de speld en knipt deze dicht.

Zo, nou stop ik er even mee.

Mijn moeder schrijft haar verhaal. Jaren, jaren heeft ze al geroepen dat ze een boek wilde schrijven, maar het kwam er niet van. Ze was te druk. Wel schreef ze voor allerlei clubbladen en richtte meermaals haar opinie aan de redacties van weekbladen, de bisschop met wiens daden ze zich niet kan verenigen tot aan de (zogenaamde) krant van wakker Nederland. Vaak bood ik aan haar verhalen op te nemen, of dat ze deze zelf kon inspreken, maar ze wil er tot op de dag van vandaag niets van weten.

Onlangs vond ze een oud dagboek. Haar dierbare herinneringen had ze destijds voor alle veiligheid in steno opgeschreven. Het geheime schrift was alleen zó geheim, dat ze haar eigen woorden niet meer herkende. Hoe dan ook, sinds kort is ze plotseling begonnen met het neerschrijven van haar verhalen, ervaringen, herinneringen.

Nee, je mag het nu nog niet lezen, zegt ze heel beslist, nog voordat ik mijn vraag heb gesteld. 

Onze 'wenkbrauwentaal' spreekt boekdelen, daar kun je een serie vol over schrijven. 

www.silent-touch.nl