Voor het zingen de kerk in

Als ik naar mijn werk rijd, dan passeer ik altijd de kerk.  Het is een katholieke kerk. Meestal is hij gesloten, maar zo af en toe, zie ik dat de deur van de kapel open staat. Al jaren neem ik me voor om mijn gitaar mee te nemen en daar het Ave Maria te zingen. Ik werk al 16 jaar bij hetzelfde bedrijf dus je kunt wel nagaan hoe vaak ik daar langs rijd en hoe vaak ik deze gedachte heb. Een mooi voorbeeld van hoe je van alles kunt bedenken, maar dat er niets gebeurt als je niet tot daden overgaat.

En nu was het dan zo ver. Op een warme lentemorgen trok ik de stoute schoenen aan, bond mijn gitaar op mijn rug, stopte wat klein geld voor een kaarsje in mijn zak en ging op weg. Bijna een bedevaartstocht. Het voelde als een missie, die ik ter vervullen had.

In de kapel aangekomen, brand ik mijn kaarsjes, één voor vrede en één voor mijn moeder, die het op dit moment best wel moeilijk heeft en zing uit volle borst het Ave Maria, Gratia Plena, Dominus Tecum Ave Maria Clemens Maria. Mijn stem galmt fantastisch en ik herhaal de Latijnse mantra net zolang tot er geen besef van tijd meer is. Een stille traan van dankbaarheid biggelt langs mijn wang en absorbeer de stilte van het moment. Dan breng ik wat beweging in mijn inmiddels verkleumde handen, pak ik mijn handeltje op en bel aan bij de Parochie. De missie krijgt kennelijk een vervolg. De deur gaat open en een dame vraagt wat ik wil. 

'Ik wil graag zingen in de kerk.'

'Nou, dat is niet zo gebruikelijk. Wie bent u eigenlijk?', vraagt de dame terwijl ze mij ietwat verbaasd aankijkt.

Met een brede glimlach zeg ik mijn naam en ik voel me net een klein meisje dat een bijna 'onfatsoenlijke' vraag stelt. 

'Ik wil graag zingen voor vrede en voor mijn moeder, want zij heeft het nodig. Ik wil het hele 'team' aanroepen!', voeg ik er zachtjes aan toe. 

Ik bedoel dat 'team' niet oneerbiedig natuurlijk, maar God heeft voor mij zo'n brede betekenis, dat is meer een soort grandioos team van Liefde, Compassie, Vergeving, Geduld, mannelijke en vrouwelijke heilige wezens of energie in jou en  mij en in alles. Eigenlijk Dat-Wat-Onnoembaar-is-maar-in-ons-allen-is. Ga dat maar eens even uitleggen bij zo'n voordeur. Maar kennelijk was het noemen van mijn naam en uitspreken van de wens tóch voldoende en werd ik binnengelaten in een volkomen verlaten kerk. De dame keek dan misschien wat fronsend, maar ze was zéker ook welwillend.

Uiteindelijk vind ik een plekje onderaan de trap van het altaar. In de kerk is het ijskoud en donker. Er valt wel wat licht naar binnen via de glas-in-lood-ramen, waardoor het geheel toch ietsje wordt opgelicht.

Dan zing ik het gebed dat Jezus aan ons gaf, maar dan in de oorspronkelijke taal, Aramees. Het wordt ook wel 'The Lord's Prayer' genoemd. De ruimte van de kerk nodigt uit tot voluit zingen. Mijn stem danst als vanzelf vrijuit en er barst een ongekend volume los, waarvan ik niet wist dat dit in mij bestond. Terwijl ik zing, denk ik plotseling aan mijn vader. Hij zong altijd vol overgave in een kerkkoor en ik begrijp weer dieper hoe heerlijk dat voor hem moet zijn geweest. Ooit vond ik hem daarin wat overdreven....'maar, papa, ik lijk steeds meer op jou!'.

Het gebed weerklinkt tot in het topje van de kerk en vervult mijn hele wezen.

Ik geniet er intens van, met volle teugen. Ik word er blij van, gelukkig, dat ik daar zit, zingend voor de wereld, voor mijn moeder, voor vrede voor jou en mij.

Daar...op die trede..The Lord's Prayer op mijn lippen en met The Lord God als mijn luisteraar.

www.silent-touch.nl