Veel meer stond er niet bij het berichtje op Nextdoor. Maar de foto die erbij hoorde – een wit bolletje wol met grote donkere ogen – deed de rest. Ik was verkocht.
‘Ach, als we ooit met drie honden konden wandelen, waarvan er nu twee “over the rainbowbridge” zijn, dan lukt twee ook nog wel,’ dacht ik. Mijn man knikte, net zo gebiologeerd door diezelfde bruine ogen en zei volmondig ja. En zo stapte Nine, zes maanden jong, ons leven binnen. Binnen de kortste keren had ze onze harten, ons huis, de tuin, de auto en onze tijd veroverd.
Een jonge hond betekent: sterk, beweeglijk, speels, een tikje onbehouwen. Het vraagt om grenzen stellen, bijstellen en terugwinnen. Om geduld – en nog eens geduld. Praktisch gezien, betekent dit ook paaltjes in de bloemenperken, een net over de vijver, banken barricaderen, té lange wandelingen voor onze oudere hond, natte zwempoten door de kamer, handdoeken bij de voordeur en in de auto, een zandbak onder de eettafel en twee keer per dag stofzuigen.
Deze gouden dame houdt van plassen, modder en sloten. Hoe viezer, hoe beter. En daarna komt ze trots tegen je aan schurken met die blik van: 'Goed kan ik zwemmen, hè?'.
Alle losse spullen moet ik veiligstellen. Zo vond ik haar vanochtend tussen mijn breiwerk – waar ik al maanden aan werk: een babydeken voor een aanstaande moeder in de familie. De laatste steek zat er nét in en vanochtend trof ik Nine kwispelend aan tussen uitgehaalde bollen wol. Alsof ze wilde zeggen: ‘Goedemorgen, wat gaan we nu doen?’ Geduld, had ik dat al genoemd? Bij deze nog een keer: geduld, geduld, geduld.
Gelukkig zijn er ook talloze gouden randjes aan deze logeerhond. Ze komt direct als ik haar roep, wacht keurig bij het oversteken, blaft niet, is vrolijk, lief voor onze eigen hond, voor alle kinderen en speelt met iedere hond die wil.
En meestal… meestal ligt ze gewoon uren te slapen. Liefst op haar rug, poten in de lucht. Of ze speelt zachtjes met haar knuffels, duwt haar neus tegen mijn hand voor een aai of koekje. Soms legt ze haar snoet op de knie van mijn man en kijkt hem minutenlang aan met die bruine ogen onder witte wimpers, tot ze tevreden zucht. Ik zie hem dan smelten.
Alles dankzij dat korte berichtje op Nextdoor.
En één ding is zeker: ze is 100% onze Golden Girl.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten