Neemt onverwachts bezit van mijn normaal zo opgewekte natuur.
Een jong meisje zal nooit meer thuis komen.
Een jonge vrouw in een metro vermoord.
Een jonge man op een podium neergeschoten.
Jeugdbendes gaan elkaar te lijf.
Een sport event in Spanje eindigt in geweld door een protestgroep.
Een Joodse dirigent, bekend om zijn verbindende kracht, wordt gecanceld.
Een zangeres geweerd van een festival omdat ze uit Israël komt.
Het grijpt me naar de keel.
Ik kan het niet bevatten.
Ik kan het niet verwerken.
Messteken. Een kogel. Mishandeling.
Uitsluiting. Haat. Geweld. Oorlog. Polarisatie.
Woorden die steeds vaker klinken, maar achter elk woord en elke daad schuilt
een mensenleven.
Een leven dat zomaar voorbij is.
Het grijpt me naar de keel.
Ik kan het niet bevatten.
Ik kan het niet verwerken.
En toch… hoe moeilijk ook: ik zal me niet verliezen in de
waanzin.
Er zijn alleen maar verliezers.
Dus, laten we blijven staan voor liefde en integriteit.
Want dat er nu zelfs bij de moord op Charlie Kirk applaus
klinkt met woorden als
“I hope you rest in piss” - en dat een rechter zich daar in kort geding over moet buigen -
dát alleen al is schrijnend genoeg.
En daarom blijft mijn verlangen overeind:
dat we kiezen voor menselijkheid.
Voor liefde.
Voor elkaar.
Want als wij dat niet doen, wie dan wel?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten